درس هایی از توحید (معالم الدین)

ناقض پنجم: انکار و تکذیب اللهأ و پیامبر او ج:

کسی که اللهأو پیامبراو جرا تکذیب کند، به اجماع علما کافر و نامسلمان است.

صورت‌های این ناقض:

۱- انکارنمودن چیزی قطعی ویقینی که از ضروریات دین شمرده می‌شود؛ مانند انکار نمودن فرضیت نماز و زکات و انکار حرام بودن سود و زنا و یا خوردن گوشت خنزیر.

۲- انکار چیزی از اسمای الله تعالی و صفات او، بدون وجود شبهۀ جهل و تأویل.

۳- انکار حرف و یا آیت و یا سورتی از قرآن کریم.

۴- مدعی‌شدن وجود اختلاف و تناقض و تحریف در قرآن کریم.

۵- انکار سنت نبوی شریف.

۶- انکار و ردنمودن زنده‌شدن پس از مرگ و محاسبه و جزا.

٧- تکفیرنکردن کسانی که مسلمان نیستند مانند یهود و نصارا و مجوس و ملحدان و بت‌پرستان.

۸- هرکس معتقد باشد که برای برخی از مردم، گنجایش یا حق خروج از شریعت محمد جوجود دارد، مانند گنجایشی که برای خروج خضر÷از شریعت موسی÷وجود داشت، کافر است.

٩- حلال‌شمردن اموری که حرام‌بودن آن با دلیل قطعی ثابت است، بدون وجود شبهه و تأویل.

۱۰- تصدیق‌نمودن مدعیان نبوت.

۱۱- مدعی‌شدن اینکه رسالت پیامبر جتنها و به طور خاص برای عرب‌ها است.

۱۲- ادعا‌نمودن اینکه الله متعال راضی است که با ذات اقدس او، کسی از مردمان صالح و غیره خوانده شوند.

۱۳- تهمت‌بستن به ام المؤمنین عایشه صدیقهلبه آنچه که الله متعال او را از آن پاک و مبرا اعلان نمود و همچنین تهمت‌بستن به سایر امهات مومنین همسران پیامبر ج.

پس هر امری که باعث محقق شدن تکذیب الله متعال و تکذیب پیامبر او جمی‌شود، ناقضی از نواقض اسلام به حساب می‌رود.

لیکن لازم به تذکر است که باید بین تکذیب یقینی و گمانی فرق گذاشت، به این معنا که: بین تکذیب خبری که مبتنی برندانستن دلیل و یا غایب بودن آن و یا مشکوک بودن در ثبوت آن و یا تکذیب کننده تأویلی در معنا و مفهوم خبر دارد که حکم تکذیب را از او دفع می‌کند، و بین تکذیب خبری که ثبوت آن یقینی و معنای آن معلوم و معروف است، فرق باید گذاشت. و علما در مورد خبری که ثبوت آن یقینی و معنای آن معلوم و معروف است اجماع دارند که تکذیب آن ناقضی از نواقض اسلام است.

در حالات فوق الذکر تا وقتی به کفر تکذیب کننده حکم نمی‌شود که بر وی اقامه حجت صورت گیرد و ثبوت خبر و درستی معنای آن برایش بیان گردد.