آغاز انحراف
شرک برای بار نخست در میان قوم نوح رخ داد...
سپس خداوند نوح را به رسالت مبعوث ساخت... او آنان را از شرک باز داشت و کسانی که از وی اطاعت نمودند و خداوند را به یگانگی عبادت کردند، نجات یافتند...
اما آنانکه بر شرک خود باقی ماندند، خداوند آن‌ها را با طوفان نابود ساخت...
مردم پس از نوح تا مدت زمانی بر توحید باقی ماندند، سپس ابلیس بار دیگر شروع به فاسد نمودن عقاید و نشر شرک میان بندگان نمود... خداوند نیز همچنان پیامبران را ـ که بشارت دهنده و هشدارگر بودند ـ به سوی مردم فرستاد...
آنگاه خاتم پیامبران جرا مبعوث نمود و امت اسلام به توحید گراییدند...
تا آنکه شرک از راه بزرگداشت اولیاء و صالحان بار دیگر به میان امت بازگشت...
بناها بر قبرهایشان ساخته شد و به آستان آنان دعا کردند و نذر نمودند، و این شرک را «توسل به صالحان» نام نهادند و ادعا کردند که بزرگداشت این قبور، آنان را به خداوند نزدیک می‌سازد...
اما فراموش کردند که این حجت، دقیقا استدلالی بود که مشرکان نخست می‌آوردند، آنجا که درباره‌ی بت‌هایشان گفتند:
﴿مَا نَعۡبُدُهُمۡ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَآ إِلَى ٱللَّهِ زُلۡفَىٰٓ﴾ [الزمر: ٣]
«آنان را نمی‌پرستیم مگر آنکه هر چه بیشتر ما را به الله نزدیک‌تر سازند».
آری، ابوجهل و ابولهب بر این اعتقاد بودند که «الله» خدای بزرگتر است... اما همراه با او خدایان دیگر را نیز شریک ساختند، به این گمان که این خدایان باعث رسیدن به خدای بزرگند و برایشان نزد او شفاعت می‌کنند...
***