تعریف عصمت
عصمت در زبان عربی به معنی منع است، گفته می‌شود: «عصمه بعصمة عصمـاً» یعنی او را منع کرد و بازداشت، و«إعتصم فلان بالله» وقتی که به وسیله خدا یا لطف او از معصیت دوری کند، و به عنوان ملکه‌ای که با آن نفس از معاصی و گناهان بازداشته می‌شود، تعریف شده است، یا اینکه مانع از معاصی شده است[۱۳] ، رازی می‌گوید: «پناه بردن به چیزی است در منع از افتادن در آفت و بلا»[۱۴] .
و شیعه آن را اینگونه تعریف می‌کنند: «قدرتی است در عقل که صاحبش را از مخالفت با تکلیف منع می‌کند علیرغم تواناییش بر مخالفت با آن»[۱۵] .
[۱۳] ابن منظور، لسان العرب، و فیروزآبادی، قاموس المحیط، و احمد رضا، معجم متن لغت ماده عصم. [۱۴] فخر رازی، تفسیر کبیر، ۸/۱۷۱، تفسیر سوره آل‌عمران، آیه ۱۰۱. [۱۵] امیر محمد کاظم قزوینی، عقاید و احکام شیعه، ص ۳۲۲.