نهی و منع رسول الله از داد و فریاد (جزع و فزع):
روایت است: عن عائشهلقالت: لَمَّا جَاءَ رَسُولَ اللَّهِصقَتْلُ ابْنِ حَارِثَةَ وَجَعْفَرِ بْنِ أَبِى طَالِبٍ وَعَبْدِ اللَّهِ بْنِ رَوَاحَةَ جَلَسَ رَسُولُ اللَّهِصيُعْرَفُ فِيهِ الْحُزْنُ قَالَتْ: وَأَنَا أَنْظُرُ مِنْ صَائِرِ الْبَابِ - شَقِّ الْبَابِ - فَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! إِنَّ نِسَاءَ جَعْفَرٍ وَذَكَرَ بُكَاءَهُنَّ فَأَمَرَهُ أَنْ يَذْهَبَ فَيَنْهَاهُنَّ فَذَهَبَ فَأَتَاهُ فَذَكَرَ أَنَّهُنَّ لَمْ يُطِعْنَهُ فَأَمَرَهُ الثَّانِيَةَ أَنْ يَذْهَبَ فَيَنْهَاهُنَّ فَذَهَبَ ثُمَّ أَتَاهُ فَقَالَ: وَاللَّهِ لَقَدْ غَلَبْنَنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ. قَالَتْ: فَزَعَمَتْ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِصقَالَ: «اذْهَبْ فَاحْثُ فِى أَفْوَاهِهِنَّ مِنَ التُّرَابِ» [۱۳].
یعنی: «عایشهلمی‌فرماید: هنگامی که خبر شهادت زید بن حارثه، جعفر بن أبی طالب و عبدالله بن رواحه به رسول اللهصرسید ایشان در مسجد نشست و آثار غم و اندوه، از چهره‌اش نمایان بود. عایشهلمی‌گوید: من از شکاف در، نگاه کردم شخصی نزد رسول الله آمد و از گریه و فغان (ناله) زن‌های خانه جعفر سخبر داد، رسول اللهصبه او امر کرد تا آن‌ها را از گریستن باز دارد آن شخص رفت اما دیری نگذشت که دوباره آمد و گفت: آنان به حرف من گوش نمی‌کنند رسول اللهصبار دیگر فرمود: آنان را منع کن. آن شخص رفت و بار سوم برگشت و گفت: ای رسول خدا! آنان بر ما غلبه کردند. رسول اللهصفرمودند: در دهانشان خاک بریز» (یعنی به هر صورت که شده است آنان را از این کار بازدار فتح الباری) [۱۴].
[۱۳] بخاری ۱۲٩۵، مسلم ۲۰۴٩ ، ابی داوود ۳۱۲۲ ، نسائی ۱۸۴٩. [۱۴] مختصر صحیح بخاری ج ۱ ص ۳٧۶.