ممنوعیت کندن مو هنگام مصیبت:
«عن أَبي مُوسَى سأنه وَجِعَ وَجَعًا شَديدًا فَغُشِي عَلَيْهِ وَرَأْسُهُ في حَجْرِ امْرَأَةٍ مِنْ أَهْلِهِ، فَلَمْ يَسْتَطِعْ أَنْ يَرُدَّ عَلَيْها شَيْئًا؛ فَلَمَّا أَفاقَ قَالَ أَنا بَرِيءٌ مِمَّنْ بَرئَ رَسُولُ اللهِصإِنَّ رَسُولَ اللهِصبَرِئَ مِنَ الصَّالِقَةِ وَالْحالِقَةِ وَالشَّاقَّةِ» [۱۸].
یعنی: «از ابوموسیسروایت است که او بیمار شد و از شدت بیماری بیهوش گشت در حالی که سرش، روی زانوی همسرش، قرار داشت و همسرش با صدای بلند گریه می‌کرد. ابوموسی نتوانست جلوی گریه او را بگیرد. اما هنگامی که به هوش آمد، گفت: من بیزارم از کسانی که رسول خداصاز آن‌ها بیزاری کرده است.
پیامبر خداصاز زنانی که (هنگام مصیبت) با صدای بلند گریه می‌کنند و گریبان چاک (پاره می‌کنند) می‌دهند و موهای سرش را می‌کنَند، اعلام برائت (دوری و بیزاری) نمود» [۱٩].
[۱۸] امام بخاری۱۲٩۶، نسائی۱۸۶۵ ابن ماجه ۱۵۸۵ قال فی زوائد اسناد صحیح. [۱٩] مختصر صحیح بخاری، جلد ۱، ص ۳٧۵.