وفات شیخ محمد ناصرالدین آلبانی

میزان فعالیت هرچه وسیع و عمر هر اندازه که طولانی باشد، پایان آن مواجه با مرگ است و شیخ نیز از این قاعده مستثنی نیست، پس از سال‌ها زحمت و تلاش، تصنیف و تألیف ونگارش، سخنوری و دعوت در راه دین الله, اکنون قلم از لای انگشتان شیخ می‌‌افتد و صدای روح بخش و لطیف او خاموش می‌‌شود و زبانی که برای ادای کلمات در چرخش بود خشک می‌‌شود و دو لب پرتحرک او از حرکت باز می‌‌ایستد و اندک اندک چشمان بازش بسته می‌‌شود و صدای تپش قلب دیگر شنیده نمی‌‌شود... إنا لله وإنا إلیه راجعون.

روز شنبه ۲۲ جمادی الاخره سال ۱۴۲۰ ﻫ. برابر با دوم اکتبر سال ۱٩٩٩ م. قبل از غروب آفتاب در عمان پایتخت اردن خداوند امانت خود را پس گرفت.

جمع حاضر هنگام وفات شیخ متأثر و متألم می‌شوند، ورای آنان طلاب، دانشجویان و دانشگاهیان جهان اسلام بویژه طلاب رشته‌ی حدیث از خبر وفات ایشان در غم و حسرت از دست رفتن چنین شخصیتی به سر می‌‌برند.

مراسم تجهیز و تکفین به سرعت انجام می‌‌گیرد و بعد از نماز عشاء به امامت شاگرد نیکو صفت ایشان «محمد بن ابراهیم شقره» بر او نماز جنازه خوانده می‌شود. شیخ از منزلش حمل بر شانه‌ها سوی قبرستان برده می‌‌شود و در قبرستانی قدیمی و متروکه (طبق وصیتش) به خاک سپرده می‌‌شود. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.