نتیجه
کاری که امامان ـ یعنی علی و فرزندانش†ـ انجام داده‌اند، یکی از بزرگ‌ترین دلیل‌های عقلی و روانشناسی و واقعی بر محبت راستین اهل بیت با خلفای راشدین و دیگر یاران پیامبرجبوده است، و تو خودت می‌توانی این واقعیت را احساس کنی. بنابراین جایی برای رد آن وجود ندارد و سخن خداوند متعال، این واقعیت را تصدیق می‌کند:
﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡۖ تَرَىٰهُمۡ رُكَّعٗا سُجَّدٗا يَبۡتَغُونَ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٗاۖ سِيمَاهُمۡ فِي وُجُوهِهِم مِّنۡ أَثَرِ ٱلسُّجُودِ﴾[الفتح: ۲۹].
«محمّد رسول خدا و همراهانش، در برابر كفّارِ [جنگ طلب]، محکم و نیرومند و با يكديگر مهربانند؛ همواره آنان را در حالت فروتنى و خضوع مشاهده مىكنى، در حالى كه افزون بخشى و خشنودى خدا را مىجويند؛ نشان [شايستگى] آنان در چهره هاشان از اثر سجود پيداست».
خوانندۀ گرامی، دوباره این آیه را تلاوت کن و در معانی آن تفکر کن و در صفت مهربانی بیندیش.