مرتبه عالی و کمال عبادت پیامبران
٧۰- انبیاء -علیهم الصلاة والسلام- با آن مقام و مرتبه بلندی که نزد خدا داشتند همواره در کمال تذلل و عبودیت به سر می‌بردند و در هیچ امری از بقیۀ مردم امتیازی نداشتند همچنان که دیگران به خدا محتاجند آنان نیز محتاج ذات بی‌نیاز پروردگار بودند و قضای الهی در آنان نیز صد در صد نافذ بود و آنان کاملاً در نظم و چرخاندن این جهان هستی بی‌اختیار بودند و جز آنچه خدا به آنان خبر می‌داد ذره‌ای از علم غیب نمی‌دانستند آنان نیز مانند بقیه مردم مکلف بودند به تمامی شریعت عمل کنند و با خضوع و فروتنی از خداوند بزرگ فرمان برند و از عذابش بترسند، که طبعاً آنان به همۀ آنچه مکلف شده بودند به نحو احسن عمل کردند.
﴿لَّن يَسۡتَنكِفَ ٱلۡمَسِيحُ أَن يَكُونَ عَبۡدٗا لِّلَّهِ وَلَا ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ ٱلۡمُقَرَّبُونَۚ﴾[النساء: ۱٧۲].
«عیسی مسیح از بندگی خدا سرباز نمی‌زند و آن را ننگ نمی‌پندارد و فرشتگان مقرب نیز چنین‌اند».
﴿رَبِّ إِنِّي لِمَآ أَنزَلۡتَ إِلَيَّ مِنۡ خَيۡرٖ فَقِيرٞ ٢٤﴾[القصص: ۲۴].
«بار الهی، براستی که من به آنچه تو بسویم از خیر نازل فرمودی محتاجم».
﴿قُلۡ مَا كُنتُ بِدۡعٗا مِّنَ ٱلرُّسُلِ وَمَآ أَدۡرِي مَا يُفۡعَلُ بِي وَلَا بِكُمۡۖ إِنۡ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰٓ إِلَيَّ وَمَآ أَنَا۠ إِلَّا نَذِيرٞ مُّبِينٞ ٩﴾[الأحقاف: ٩].
«بگو ای رسول، من اولین پیغمبر نیستم و نمی‌دانم با من و شما چه خواهد شد، جز آنچه بر من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم و من ترساننده‌ای آشکار بیش نیستم».
﴿قُل لَّآ أَمۡلِكُ لِنَفۡسِي نَفۡعٗا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ وَلَوۡ كُنتُ أَعۡلَمُ ٱلۡغَيۡبَ لَٱسۡتَكۡثَرۡتُ مِنَ ٱلۡخَيۡرِ وَمَا مَسَّنِيَ ٱلسُّوٓءُۚ﴾[الأعراف: ۱۸۸].
«بگو ای پیامبر، من مالک نفع و ضرر خویش نیستم مگر آنچه خدا بخواهد، و اگر غیب می‌دانستم البته برای خودم خیر بیشتری طلب می‌کردم و به من گزندی نمی‌رسید».
﴿وَمَآ أُرِيدُ أَنۡ أُخَالِفَكُمۡ إِلَىٰ مَآ أَنۡهَىٰكُمۡ عَنۡهُۚ﴾[هود: ۸۸].
«نمی‌خواهم خلاف آنچیزی عمل کنم که شما را از آن باز می‌دارم».
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلرُّسُلُ كُلُواْ مِنَ ٱلطَّيِّبَٰتِ وَٱعۡمَلُواْ صَٰلِحًاۖ إِنِّي بِمَا تَعۡمَلُونَ عَلِيمٞ ٥١﴾[المؤمنون:۵۱].
«ای رسولان ما، از غذاهای حلال و پاکیزه تناول کنید و عمل نیکو انجام دهید براستی که من به تمامی اعمال شما دانایم».
﴿أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ يَبۡتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلۡوَسِيلَةَ أَيُّهُمۡ أَقۡرَبُ وَيَرۡجُونَ رَحۡمَتَهُۥ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُۥٓۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحۡذُورٗا ٥٧﴾[الإسراء: ۵٧].
«آن‌هایی را که کافران به خدایی می‌خوانند خود به درگاه خدا وسیله می‌جویند که کدام‌یک از آنان بیشتر مقرب درگاه خدا باشد و امیدوار رحمت خدایند و از عذاب او می‌ترسند که البته عذاب پروردگار سخت هولناک است».