تجلِیل عمر از ابن عباس:
امام بخاری در صحیحش (۴۹۷۰) از ابن عباس سروایت میکند که فرمود:
«عمر همیشه مرا با اهل بدر پذیرایی میکرد گویا بعضی به دلشان چیزی رسیده بود، یکی گفت چرا این پسر را در جمع ما مینشانی در حالی که ما نیز مانند او پسر داریم؟ عمر فرمود شما میدانید چرا؟ روزی مرا صدا کرد و با آنها نشاند من فهمیدم که منظور شان، نشان دادن من به آنها است، امیرالمؤمنین پرسید در بارهی ﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١﴾چه میگوئید؟ بعضی گفتند به ما دستور داده شده که هرگاه فتح و پیروزی نصیبمان شد خدا را سپاس گوئیم و از او آمرزش بطلبیم، بعضی ساکت ماندند و چیزی نگفتند روی به من کرد و فرمود:
ابن عباس! آیا تو هم چنین میگویی؟ گفتم خیر! فرمود: پس چه میگویی؟ گفتم خداوند خواسته بدینوسیله اجل پیامبرش صرا به ایشان گوشزد کند گویا فرمود: ﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ﴾این علامت اجل توست، ﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾عمر سفرمود: آنچه تو میگویی من نیز از این آیه همین را فهمیدم».