دوم: بانو سوده بنت زمعه
رسول جپس از وفات خدیجه با او ازدواج کرد، در حالی که او بیوه «سکران بن عمرو انصاری» بود. حکمت ایشان از اختیار نمودن بانو سوده، با اینکه از رسول جمسنتر بودند، این بود که بانو سوده یکی از مومنات مهاجری بود که پس از بازگشت از هجرت دوم حبشه همسر خود را از دست داده و تنها و بیکس بود و اگر در این هنگام یعنی پس از وفات همسرش نزد خویشان خود باز میگشت او را مجبور به مشرک شدن نموده و یا جهت جدا سازی او از اسلام ایشان را به انواع عذاب مبتلا میکردند. در نتیجه رسول جایشان را متفکل شده و با او ازدواج کرد که این عمل نهایت احسان و تکریم رسول جرا در مقابل صدق ایمان و اخلاص بانو سوده به خدا و رسولش، نشان میدهد. و بهراستی اگر غرض رسول جاز این ازدواج به همان صورت که مستشرقین و یاوه گویان بهانه میکنند شهوت و هوس رانی بود بجای زنی که پنجاه و پنج سال عمر داشته و به آستانه پیری رسیده است، دوشیزگان باکره را انتخاب مینمود. اما ایشان همواره الگوی شهامت و جوانمردی و ایثار بودند و از این ازدواج هرگز غرضی بجز حمایت و رعایت بانو سوده نداشتند تا بدینوسیله او را در پناه خود بگیرند.