توسل با کلمات نا جایز و بدعی
۱- امام ابوحنیفه می‌گوید: «مکروه است در دعا بگوییم: خداوندا! از تو بحق فلان کس، یا بحق پیامبران و رسولانت و یا بحق بیت الحرام و مشعر الحرام، می‌خواهم مشکلم را حل کنی ویا...»[۱]
۲- امام ابوحنیفه می‌گوید: برای کسی شایسته نیست خداوند را بجز با خود او(اسمها، صفات و همان روشی که مشروع قرار داده) بخواند و مکروه است که بگوید از تو می‌خواهم به تکیه‌گاههای عزتِ عرشت[۲] یا بحق مخلوقاتت...»
[۱] ر. ک. به شرح العقیدة الطحاوی/۲۳۴ و اتحاف السادة ۲/۲۸۵ و شرح الفقه الأکبر/۱۹۸. [۲] امام ابوحنیفه و امام محمد معتقدند: مکروه است انسان در دعایش بگوید: پروردگارا از تو به تکیه گاه عزت عرشت می‌خواهم...» چرا که نصی بر جواز چنین دعایی وجود ندارد، اما امام ابویوسف بدلیل حدیثی که در آن پیامبر در دعایش می‌فرماید: پروردگارا، از تو به تکیه گاه عزت عرشت و منتهای رحمتت می‌خواهم...» جایز دانسته. این حدیث را بیهقی در کتاب الدعوات الکبیرة روایت کرده است. البنایة ۹/۳۸۲ و نصب الرایة ۴/۲۷۲ ؛ در این حدیث سه ایراد وجود دارد: الف- داود بن ابو عاصم از ابن مسعود حدیث نشنیده است. ب- عبدالملک بن جریج مدلس است وروایات را به صورت مرسل نقل می‌کند. ت- عمربن هارون متهم به دروغگویی است.