حکم این چنین نذرها
همچو نذرها به اتفاق علما حرام بوده و منعقد نمی‌شود و وفا به آن جایز نیست، بدلیل فرموده آنحضرتج«همانا وفا کردن به نذری که در آن معصیت خداوندأباشد جایز نیست» [ابوداود].
همچنان آنحضرتجمی فرمایند: «کسیکه نذر به معصیت و گناه کرد، پس بر آن عمل نکند». [صحیح بخاری].
کفاره چنین نذر: بر کسیکه به معصیت نذر کرده باشد کفاره یمین(قسم) لازم می‌گردد، طوریکه آنحضرت جفرموده‌اند: «کفاره نذر همانند کفاره قسم است» [نسایی و بیهقی] همچنان می‌فرمایند: «نذر در معصیت نیست و کفاره آن کفاره یمین (قسم) است». [نسایی]
۳ – نذر طاعت: این نوع نذر طوریست که انسان عمل طاعت را بر خود لازم گرداند، چه این نذر معلق باشد یا مطلق. مانند اینکه بگوید: نذر کرده‌ام که بر فقرا و مساکین صدقه نمایم. و یا بگوید: نذر کرده‌ام که فلان روز را روزه بگیرم. و امثال آن.
حکم این گونه نذرها: حکم آن جایز است، زیرا نذر کردن از جمله عباداتی است که خداوندأوفا کننده‌گان به آن را ستایش کرده است ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾
«آنها به نذر خود وفا می‌کنند».
کفاره آن: وفا به نذر واجب است و کسیکه به آن وفا نمی‌کند باید کفاره یمین (قسم) بدهد. یاد‌آور باید شد که نذر کردن در اصل مکروه است، زیرا الزام نفس بر امری است که خداوندأآن را بر انسان واجب نکرده، و ما را در انجام آن مختار گذشته است. و این امر موجب افزایش تکلیف بر خویشتن می‌شود، همچنین غالبا کسی که نذری می‌کند در هنگام نذر کردن یا عمل به آن پشیمان می‌شود و به علت سنگینی و سختی عمل به آن در جستجوی راه خلاصی و رهایی از آن بر می‌آید. به ویژه زمانی که فردی مریض می‌شود و چیزی را بر خود نذر می‌کند، یا زمانی که خواسته و نیاز وی به تاخیر می‌افتد، می‌بینیم در این حالت نذر می‌کند. گویی زبان حال و باطنش می‌گوید: اگر برای خداوندأاین کار را انجام ندهم خداوندأبا لطف خود آن نعمت و خیر را به من نخواهد داد، یا شر و بلا و بیماری را از من دور نخواهد کرد، و این اعتقاد سوء ظن نسبت به پروردگارأاست.