علاقه میان دعا و عبادت
در حدیث شریف آمده که «دعا یعنی عبادت» یعنی جز این نیست که دعا همان عبادت است. و یا به عبارت دیگر که دعا در ذات خود عبادت است. زیرا خداوندأدعا را عبادت خوانده و هر دو را باهم برابر و یکجا ذکر نموده است. چنانکه می‌فرماید: ﴿قُلۡ إِنِّي نُهِيتُ أَنۡ أَعۡبُدَ ٱلَّذِينَ تَدۡعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ﴾[الأنعام:۵۶].
«بگو (ای پیامبر) من نهی شدم آن کسانی را که شما بجز الله می‌پرستید، عبادت نکنم».
همچنان اللهأمی‌فرماید: ﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِي سَيَدۡخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ ٦٠﴾[غافر: ۶۰].
«پروردگار شما فرموده است که مرا بخوانید تا (دعای) شما را بپذیرم. بی‌گمان کسانی که از عبادت من تکبر می‌ورزند به زودی با ذلت خواری وارد دوزخ می‌شوند».
پس دعا عبادتی است که انسان را به خداوندأنزدیک می‌کند، و برای قضای نیاز‌ها و رفع مصایب و ارتباط میان بنده و مولایش چه عمل آسان، و راه نزدیک و کوتاهی است. راهیکه نه به صرف اموال، نه به طی کردن مسافت و انتخاب واسطه نیازی ندارد. به همین علت دوستان خداوندأدر صدر اسلام به امت توصیه می‌نمودند که فقط خداوندأرا بخوانند و به وسیله دعا به پروردگارأتقرب جویند.
پس ای برادر و خواهر مسلمان! هرگاه خواستی خداوندأرا بخوانی، ابتدا دست‌هایت را بلند کرده او تعالی را حمد گفته و ستایش کن، سپس آنچه را می‌خواهی از پروردگارت بخواه.