عقیده کفاره
چهارمین عقیده مسیحیت در مورد حضرت عیسی عقیده کفاره است و در دنیای مسیحیت به عنوان اصل و روح مسیحیت مطرح است. «دایرة المعارف بریتانیکا» عقیده کفار را این‌گونه تشریح کرده است: «در علم عقاید مسیحیت هدف از (کفاره) آن قربانی حضرت عیسی است که بوسیله آن یک انسان گناهکار در یک لحظه به رحمت خدا نزدیک می‌شود. بنیاد این عقیده بر دو فرضیه استوار است، یکی اینکه بنابر گناه حضرت آدم انسان از گناه دور شده بود. دوم اینکه صفت کلام خدا (اقنوم فرزند) در جسم انسانی آمده بود تا دوباره انسان را به رحمت خدا نزدیک کند».
یعنی می‌گویند: حضرت آدم از نیروی آزادی اراده خود سوء استفاده کرد و از شجره ممنوعه خورد و گناه خیلی بزرگی مرتکب شد که ریشه همه گناهان (تکبر، شرک، قتل و...) است و در مقابل دو سزا یافت یکی سزای مرگ و دوم اینکه قوت ارادی از او سلب شد و بلکه غلام گناهان شد و نمی‌توانست کار خیر انجام دهد و به همین ترتیب در سر نوشت و فطرت اولادش گناه داخل شد و همه انسان‌ها چونکه از آدم و حوا به دنیا آمده‌اند این گناه در وجود آنه سرایت کرده است. و برای رهایی از این معصیت یک راه این بود که خدا آن‌ها را معاف کند و این خلاف عدل و انصاف خداوند است و او نمی‌تواند برخلاف قوانین خودش عمل کند چونکه جزای گناه اصلی موت بود باید این جزا داده شود و از سوی دیگر رحمت خداوندی تقاضایش این بود که انسان‌ها از عذاب نجات بیابند لذا خداوند راه حل دیگری در پیش گرفت که یک شخص را انتخاب کند که بار گناهان همه را به دوش بگیرد و خودش هم معصوم باشد، خدا او را یک مرتبه مرگ بدهد و دوباره زنده کند و این عقوبت در حق همه بندگان اکتفا کند و همه‌ی انسان‌ها آزاد شوند. برای این منظور خداوند فرزندش را انتخاب کرد و در جسم انسانی او را به دنیا فرستاد و او قربانی داد و بر دار زده شد و مرگ او کفاره شد برای گناه همه انسان‌ها. بنابراین علاوه بر گناه اصلی همه گناهان قبلی نیز بخشیده شدند و با حیات مجدد پس از سه روز به همه‌ی انسان‌ها زندگی مجدد داده شد و از قید گناهان رهانیده شدند. البته ناگفته نماند که این قربانی فقط در حق کسی است که به حضرت عیسی ایمان بیاورد و به تعلیماتش عمل کند و علامت ایمان غسل تعمید (Baptism) است گویا غسل تعمید قایم مقام موتو حیات مجدد است. (یک مرتبه گویا می‌میرد و دوباره زنده می‌شود) همچنین مطلب کفاره این نیست که پس از غسل تعمید آزادند هر اندازه گناه بکنند آزاد هستند و مجرم شمرده نمی‌شوند، بلکه فقط اصلی و گناهانی که به سبب آن بوجود آمده‌اند معاف شده است و پس از حیات مجدد گویا یک زندگی تازه به آن‌ها داده شده است و هر گناهی که بکنند طبق آن مستحق عذاب می‌شوند و اگر کلیسا کسی را منافق یا بدعتی قرار داد مستحق عذاب دایمی می‌شود.
و بحث در مورد این عقیده، و نقذ آن نیاز به مقاله‌ای مستقل دارد و به یک مسئله اشاره کافیست و آن اینکه آیا لغزش حضرت آدم گناه بود یا خیر؟ همچنین در این عقیده گناه به دو صورت منتقل شد یکی از حضرت آدم به اولادش و دوم از اولاد آدم به حضرت مسیح و این خلاف عدل است، آن‌گونه که در تورات آمده: «هرکه گناه کند او خواهد مرد، پسر متحمل گناه پدرش آورد به طوری که سینت پاولز در نامه‌ای به رومی‌ها می‌نویسد: «و همچنین روح نیز ضعیف ما را مدد می‌کند زیرا که آنچه دعا کنیم بطوریکه می‌باید نمی‌دانیم لکن خود روح برای ما شفاعت می‌کند به ناله‌هایی که نمی‌شود بیان کرد.
اولین عبادت (غسل تعمید) (Baptism) است و این عبادت قبل از وارد شدن در آیین مسیحیت را بپذیرد یک دوره‌ی آموزشی را پشت سر می‌گذارند و قبل از عید فِسَح غسل تعمید داده می‌شود که با روش خاصی صورت می‌گیرد. درون کلیسا یک حوض وجود دارد و در آنجا یک اتاق مخصوص غسل تعمید با افراد خاص هستند، شخص می‌خوابد طوریکه چهره‌اش به‌سوی مغرب باشد و دستش را به‌سوی مغرب دراز می‌کند و می‌گوید: «ای شیطان، من از تو و از هر عمل تو دست برمی‌دارم».
سپس رخ را به‌سوی مشرق می‌کند و با زبان عقاید مسیحی را اقرار می‌کند. و بعد از آن به یک اتاق داخلی دیگر سوق داده می‌شود و لباس‌هایش بیرون می‌شود و یک روغن به تمام بدنشان مالیده می‌شود و سپس داخل حوض انداخته می‌شود، آب‌های حوض شور و نمکین است و یک روغن خاص در آن ریخته شده تا از تعفن آن جلوگیری کند واز او سه سؤال می‌شود که آیا به پد ، فرزند و روح القدس با تفاصیل مذکور ایمان دارد؟ پس از جواب از حوض بیرون آورده می‌شود و پیشانی، گوش‌ها و بینی‌اش را دوباره با روغن چرب می‌کنند و با پوشاندن لباس‌های سفید گویا از مرحله مرگ گذشته و دوباره زنده شده است. سپس به او اجازه شرکت در عشای ربانی (غذای مقدس) داده می‌شود. (عشای ربانی) (Course Supper) یا (شکرانه) (Eucharist) (غذای مقدس) (sae) پس از پذیرفتن آیین مسیحیت این مهم‌ترین رسم (عبادتی) است که به عنوان یادبود قربانی حضرت مسیح انجام می‌گیرد که او یک روز قبل از دستگیر شدن به همراه حواریون غذا خورده بود، انجیل متی می‌گوید: «و چون ایشان غذا می‌خوردند عیسی نان را گرفت و برکت داد و پاره کرد و به شاگردان داد و گفت بگیرید و بخورید اینست بدن من و پیاله را گرفته شکر نمود و بدیشان داده گفت همه‌ی شما از این بنوشید». و لوقا یک جمله اضافه می‌کند که حضرت مسیح به حواریون گفت: «و نان را گرفته شکر نمود و پاره کرد به ایشان داد و گفت این است جسد من که به شما داده می‌شود این را به یاد من به‌جا آورید». نحوه‌ی به‌جا آوردن این رسم را جستن مارتایر (Justin Martyr) چنین توضیح می‌دهد: «یکشنبه‌هادر کلیسا یک اجتماع منعقد می‌شود، در ابتدا دعاها و سرودهایی خوانده می‌شود سپس حاضرین سر و صورت یکدیگر را می‌بوسند و مبارک باد می‌گویند، بعداز آن شراب و نان آورده می‌شود و رئیس جلسه آن‌را گرفته از پدر، فرزند و روح القدس دعای برکت می‌طلبد و حضار آمین می‌گویند، در پایان خدمه‌ی کلیسا (Deacons) نان و شراب را درمیان حاضرین تقسیم می‌کنند، نان به جسم مسیح و شراب به خون مسیح تبدیل می‌شود (اگرچه به ظاهر هیچ تغییری پیدا نمی‌شود) و حاظرین با خوردن و نوشیدن نان و شراب عقیده‌ی کفاره‌ی خود را تجدید می‌کنند».