سُورَةُ عَبَسَ

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

﴿عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ١ أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ ٢ وَمَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ ٣ أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ ٤ أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ ٥ فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ٦ وَمَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ٧ وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ ٨ وَهُوَ يَخۡشَىٰ ٩ فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ ١٠ كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ ١١ فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ١٢ فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ ١٣ مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ ١٤ بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ ١٥ كِرَامِۢ بَرَرَةٖ ١٦ قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ ١٧ مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ ١٨ مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ١٩ ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ ٢٠ ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ ٢١ ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ٢٢ كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ ٢٣ فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ٢٤ أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا ٢٥ ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا ٢٦ فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا ٢٧ وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا ٢٨ وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا ٢٩ وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا ٣٠ وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا ٣١ مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ ٣٢ فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ٣٣ يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ ٣٤ وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ٣٥ وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ٣٦ لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ ٣٧ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ ٣٨ ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ ٣٩ وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ ٤٠ تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ ٤٢

به نام الله بخشندۀ مهربان

چهره درهم کشید، و روی بر گردانید، ﴿۱﴾از این‌که (عبد الله بن ام مکتوم) نابینا به نزدش آمد. ﴿۲﴾و (ای پیامبر) چه می‌دانی شاید که او پاک می‌شد. ﴿۳﴾یا پندگیرد، و این پند به او نفع می‌داد. ﴿۴﴾اما آن کس که مجد نیازی نمود. ﴿۵﴾پس تو به او روی می‌آوری، ﴿۶﴾در حالی‌که اگر او خود را (از کفر) پاک نسازد، چیزی بر تو نیست. ﴿۷﴾اما کسی شتابان به سراغ تو می‌آید. ﴿۸﴾و او (از الله) می‌ترسد. ﴿۹﴾پس تو از او غافل می‌شوی (و به او توجه نمی‌کنی؟) ﴿۱۰﴾هرگز چنین نیست، بی‌گمان این (سوره) تذکر و یاد آوری است. ﴿۱۱﴾پس هرکس بخواهد از آن پند گیرد. ﴿۱۲﴾در صحیفه‌‌های پر ارزشی (ثبت) است. ﴿۱۳﴾بلند پایه و پاکیزه. ﴿۱۴﴾به دست (فرشتگان =) سفیران (وحی است). ﴿۱۵﴾بزرگوار و نیکوکار. ﴿۱۶﴾مرگ بر (این) انسان، چقدر نا سپاس است؟! ﴿۱۷﴾(الله) او را از چه چیز آفریده است؟ ﴿۱۸﴾او را از نطفۀ (نا چیز) آفریده است، آنگاه او را موزون ساخت. ﴿۱۹﴾سپس راه را برای او آسان نمود. ﴿۲۰﴾آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند، پس او را در قبر (پنهان) کرد. ﴿۲۱﴾سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می‌کند و از قبر) بر می‌انگیزد. ﴿۲۲﴾هرگز چنین نیست، (که او می‌پندارد) او هنوز آنچه را که (الله) فرمان داده، به جای نیاورده است. ﴿۲۳﴾پس انسان باید به غذای خود بنگرد. ﴿۲۴﴾بی‌گمان ما آب فراوان (از آسمان) فرو ریختیم. ﴿۲۵﴾سپس زمین را به نیکی شگافتیم. ﴿۲۶﴾آنگاه در آن دانه (های فراون) رویاندیم. ﴿۲۷﴾و انگور و سبزی (بسیار). ﴿۲۸﴾و زیتون و نخل. ﴿۲۹﴾و باغ‌هایی (انبوه و) پردرخت. ﴿۳۰﴾و (انواع) میوه و علوفه (پدید آوردیم). ﴿۳۱﴾(همۀ این‌ها) برای بهره‌گیری شما و چهار یایان‌تان است. ﴿۳۲﴾پس هنگامی‌که (آن) صدای مهیب (قیامت) فرا رسد. ﴿۳۳﴾روزی‌که انسان از برادرش می‌گریزد. ﴿۳۴﴾و از مادرش و از پدرش. ﴿۳۵﴾و از زنش و فرزندانش (نیز می‌گریزد). ﴿۳۶﴾در آن روز هرکس را کاری است که اورا به خود مشغولش دارد. ﴿۳۷﴾چهره‌هایی در آن روز گشاده و روشن است. ﴿۳۸﴾خندان و شاد است. ﴿۳۹﴾و چهره‌هایی در آن روز غبار آلود است. ﴿۴۰﴾سیاهی (و تاریکی) آن‌ها را پوشانده است. ﴿۴۱﴾اینان همان کافران فاجرند. ﴿۴۲﴾