رمضان و قرآن

از گذشته تا کنون نماز تراویح، یکی از اعمال دینی امت اسلامی در رمضان بوده و هست. مسلمانان با ادایش خوشحال می‌شوند و به مساجد رفت و آمد می‌کنند؛ صفهایی می‌بندند که زیباتر از آن وجود ندارد، در کتاب خدا تدبر و تأمل می‌کنند و بدان گوش می‌دهند، دل‌هایشان لبریز خشیت می‌شود و به تب و تاب می‌افتد و آنگاه با رو آوردن به ارزشمند خدا، مجدداً خون ایمان در قلب هر مرد و زن مسلمانی به جریان در می‌آید.

هرچند نماز شبانه تأثیر معنوی شگرفی در روح و جان اهل ایمان می‌گذارد، اما در ماه رمضان، به‌خاطر ارتباط عمیقش با قرآن، رونقی خاص و معنایی متفاوت دارد: ﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ﴾ [البقرة: ۱۸۵]. «ماه رمضان است (ماهی) که قرآن در آن نازل شده است»؛ به همین دلیل، مسلمانان لذتی از قرائت قرآن در این ماه حس می‌کنند که در دیگر روزهای سال نیست و اگر آن قرائت در نماز باشد ـ مانند نماز شب ـ، لذتی صد چندان خواهد داشت و شادی و سروری در قلب هر مسلمانی ایجاد می‌شود که با قرآن، رمضان، نماز شب و روزه انس گرفته است.

وقتی مؤمن در ماه رمضان با روزه درونش را خالی می‌کند، منافذ عبور شیطان در جان آدمی تنگ می‌گردد و روح، به‌سوی قلّۀ ایمان و تقوا اوج می‌گیرد و در آسمان بندگی به پرواز در می‌آید، دل‌ها با تدبر، خضوع و خشوع، دعوتش را لبیک می‌گویند و به سرعت راه‌شان را به‌سوی قرآن پیدا می‌کنند؛ چرا چنین نباشند وقتی راه‌ها هموار شده و موانع برداشته شده است؟

دیدار جبرئیل÷ با رسول‌الله ج به منظور تعلیم قرآن در ماه رمضان صورت می‌گرفت؛ بنابراین، گزافه نیست اگر بگوییم قرآن در ماه رمضان تأثیر و ویژگی‌هایی دارد که ماه‌های دیگر سال به هیچ وجه از آن برخوردار نیستند.

قلب‌های اهل ایمان، در شب‌های رمضان- با نماز شبانه و قرائت قرآن- از کتاب پروردگارشان نوری می‌یابند که مملو از هدایت می‌شوند، سینه‌ها‌شان (با نور هدایت) گشوده می‌شود و روحشان آرام می‌گیرد. در این ماه مبارک، دل‌های تشنه با کتاب گرانقدر خداوند متعال،‌ آرزوی خویش در رسیدن به خوشبختی، محبت و آرامش را برآورده می‌سازند.