ناراحتی ابوبکرسبه خاطر پیامبر ج

کفار تا دم غار پیشروی کرده بودند، و آن‌قدر به آنان نزدیک شده بودند که پیامبر جو ابوبکرسصدای آنان را می‌شنیدند، ابوبکرسبسیار ناراحت بود که مبادا از جانب آنان کوچکترین خطری متوجه پیامبر جشود. اما پیامبرجابوبکرسرا به آرامش دعوت می‌نمود و این آیه را تلاوت می‌کرد:

﴿لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَا﴾[التوبة: ۴۰].

«غمگین و ناراحت مباش؛ چرا که خداوند با ماست».

خداوند متعال ناراحتی و اندوه ابوبکرسرا چنین بیان می‌کند:

﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ﴾[التوبة: ۴۰].

«اگر پیامبر را یاری نکنید، همانا خداوند او را یاری کرده است، بدانگاه که کافران او را از مکه بیرون کردند در حالی که دو نفر بیشتر نبودند و او دومین نفر بود (و تنها یک نفر به همراه داشت که رفیق دلسوزش ابوبکر بود). هنگامی که آن دو در غار ثور (جای گزیدند و سه روز ماندگار) شدند، (ابوبکر نگرانی این را داشت که از جانب قریش آسیبی به پیامبر جبرسد) در این هنگام پیغمبر خطاب به رفیقش گفت: غم مخور که خدا با ماست».