محاصره‌ی اقتصادی
قریش انواع و اقسام آزار و اذیت را به پیامبر جو یارایش روا می‌داشتند، اما با این وجود هیچ تأثیری در روندِ دعوت پیامبر جنداشت. آنان نقشه‌های زیادی برای تحت فشار قرار دادن پیامبر و یارانش کشیدند، تا بالاخره موفق شدند با پیمان نامهای پیامبر را در محاصره‌ی اقتصادی قرار دهند. به موجب این پیمان نامه که سه سال طول کشید، قبیله‌ی هاشم و خاندان مطلب از دیگر قریشیان جدا گردیدند و همچنین کسی حق نداشت با آنان معامله و یا تجارت نماید و هیچ کسی نمی‌توانست از آنان زن بگیرد ویا به آنان زن بدهد. پیامبر وقتی چنین عهد نامهای را بر ضد مسلمانان مشاهده نمود. به خاطر اینکه مسلمانان از کمک‌های یکدیگر بیشتر استفاده نمایند و فشار کمتر بر آنان وارد گردد، دستور داد تا در شعب ابی‌طالب جمع شوند، این پیمان نامه در درون کعبه آویخته شد.
بعد از گذشت سه سال از این پیمان‌نامه روزی از روزها، پیامبر جبه عمویش، ابو طالب خبر داد که موریانه این پیمان‌نامه را خورده است و از آن چیزی جز کلمه‌ی «الله» باقی نمانده است. ابو طالب این خبر را به گوش قریش رساند. بعد از به وجود آمدن چنین حادثه‌ای، تعدادی از قریش در صدد شکستن این پیمان‌نامه بر آمدند. اینان ۵ نفر به نامهای هشام بن عمرو، زهیر بن ابی‌امیه، ابوالبحتری بن هشام، زمعة بن الاسود و مطعم بن عدی بودند. زهیر بن ابی امیه، ابوالبحتری بن هشام، زمعة بن الاسود و معطم بن عدی بودند. زهیر بن امیه رسماً پیشنهاد شکستن پیمان‌نامه را صادر نمود و تعدادی دیگر نیز گفتار او را تأیید کردند و عملاً مسلمانان از شعب ابی طالب بیرون آمدند.
در مدت این سه سال گروهی از مسیحیان «نجران» که۲۰ نفر بودند نزد رسول الله جآمدند و هنگامی که با او به گفتگو پرداختند، ایمان آوردند و به عنوان مبلغان دینی به شهر‌های خودشان بازگشتند.