وفات او
نووی/در یک‌سوم پایانیِ شب چهارشنبه، ماه رجب سال ۶۷۶ هجری نزد خانواده‌اش در «نوی» درگذشت و فردای آن شب به خاک سپرده شد. خبر وفاتش، دمشق و اطرافش را تکان داد و تأسف و تأثر ِشدیدِ مسلمانان را برانگیخت.
قطب یونینی می‌گوید: زمانی که خبر وفات نووی به دمشق رسید، قاضی عزالدین محمد بن صائغ و گروهی از اطرافیان و دوستانش، رهسپار «نوی» شدند تا بر قبر نووی نماز بخوانند. او، همواره آرزو داشت که مرگش در سرزمین «فلسطین» باشد، و پروردگار متعال، او را به خواسته‌اش رساند. بیش از بیست نفر در رثا و یاد آن بزرگوار شعر سرودند؛ از جمله ابن‌ظهیر که قصیده‌ی بلندی برایش سرود، با این مطلع که:
عز العزاء و عـم الحـادث الجلــــل و خـــاب بالموت فی تعميـرک الأمل
واستوحشت بعدما کنت الأنيس بها و ساءها فقـدك الأسحار و الأصـل
«مصیبت بزرگ وفات تو، اتفاق افتاد و آرزوی عمر طولانی برایت، در برابر مرگ به نتیجه نرسید. سحرگاهان و صبح‌گاهانی که با آن انس و الفت داشتی، در فقدان تو اندوهگین و دل‌گیر شد».
اللهأ، امام نووی را رحمت کند و از طرف مسلمانان به او خیر دهد و کتاب‌ها و تألیفاتی را که نوشته، در ترازوی نیکی‌هایش به‌شمار آورد تا ترازوی اعمالش، سنگین و سنگین‌تر شود. اللهم آمین.
برای کسب اطلاعات بیشتر از زندگانی آن بزرگوار، می‌توانید به کتاب‌های ذیل مراجعه کنید:
کشف الظنون، حاجی خلیفه.
تاریخ المدارس، نعیمی.
طبقات الشافعیة، أسنوی.
فوات الوفیات، ابن‌شاکر الکتبی.
البدایة والنهایة، ابن‌کثیر.
حسن المحاضرة، سیوطی.
هدیة العارفین، بغدادی پاشا.
معجم المؤلفین، عمر رضا کحاله.
الفتح المبین شرح ریاض الصالحین، طه عبدالرؤوف سعد.
شذرات الذهب، ابن‌عماد حنبلی.
الموسوعة الذهبیة للعلوم الإسلامیة، دکتر فاطمه محمد محجوب.
الموسوعة العربیة المیسرة.