۶) اخلاص
بر گویندۀ این کلمه لازم است که تمام گفتار و اعمالش خالص بمنظور رضای خداوندأبوده و در عملش خوشنودی خداوند را طلب کند، و عملش خالی از هرگونه ریاء و شبه باشد، چنانچه خداوند می‌فرماید: ﴿ وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ ﴾[البینة: ۵]. «مأمور نشده‌اند مگر اینکه خدا را با کمال اخلاص بپرستند».
و در حدیث صحیحی از آن حضرت جچنین آمده است: عن أبی هریرةسعن النبی جأنه قال: «أَسْعَدُ الناسِ بِشَفَاعَتِیْ مَنْ قَالَ: لاَ إِلهَ إلاَّ اللهُ، خَالِصاً مِنْ قَلْبِهِ». از ابوهریرهسروایت شده که گفت: رسول خدا جفرمودند: «نیک‌بخت‌ترین مردم به شفاعت من کسی است که کلمۀ «لاَ إِلهَ إلاَّ اللهُ»را خالص از قلب خود بگوید». [صحیح بخاری و مسند احمد].