پیش نیازها
﴿وَلَا تَقۡفُ مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٌۚ إِنَّ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡبَصَرَ وَٱلۡفُؤَادَ كُلُّ أُوْلَٰٓئِكَ كَانَ عَنۡهُ مَسُۡٔولٗا ٣٦﴾[الإسراء: ۳۶] . نکته بسیار زیبایی در این آیه وجود دارد مبنی بر اینکه عمل و سخن بر مبنای علم و اطلاعاتی که مبتنی بر شنیده‌ها (سمع) دیده‌ها (بصر) تفکرات درونی (فواد: احساسات، ذهنیات، پیش زمینه‌های فرهنگی، خیالات، تلقینات، تقلید، ظن و گمان و هواهای نفسانی، و تمام چیزهایی که جای در دل‌ها دارد) باشد در پیشگاه خداوند پذیرفته نیست و برای انسان مسئولیت دارد زیرا به قول معروف: تمام آنچه می‌شنوی و نیمی از آنچه می‌بینی دروغ است. تنها رفتار و روش و عملی در پیشگاه خداوند مقبول است و انسان، مجاز است که مطابق آن عمل کند بشنود و ببیند و حتی احساس کند (دوست بدارد و یا دشمن باشد) که بر مبنای تحقیق منهای تعصب و پیش داوری و هواهای نفسانی و مستند به روح کلی قرآن و عقل محض باشد.
برای هر مسافری در ابتدای مسیر دو راه وجود دارد. و بر سر هر راهی دو تابلو نهاده‌اند. ۱- تابلویی است که مزین است به حب اهل بیت که صد البته آسان است و رفتن به بهشت بر اساس این حب و شفاعت آنها که باز هم آسان است. و افسانه‌هایی بی‌اساس که دلچسب است و شیرین. و کینه‌توزی و تفرقه که باب طبع جانوری بشر است. و دروغ که برای نوع انسان جذاب‌تر است. و باطل که شیرین است و شفاعت که نیازی به عمل ندارد. پس عده فراوانی در همین ابتدا پا در این راه می‌گذارند به این امید واهی که به راحتی در انتهای راه، وارد بهشت شوند. ولی صد افسوس که در انتهای راه، دوزخ دهان گشوده است. ۲- تابلوی دوم بر سر راه دوم است که مزین است به شناخت و معرفت قرآن و روش پیامبر و امامان که دشوار است و حقیقت که تلخ است و عمل که همیشه با رنج توام بوده است. و صد البته انتهای این راه دشوار بهشت برین است.