سال ششم هجری یا ۱۹ نبوت
رسول خداص به قصد زیارت خانهی خدا به طرف مکه حرکت نمودند، هنگامی که به هفت فرسخی مکه رسیدند، قریش از رفتنش جلوگیری کردند، رسول اللهص توقف کردند، مگر فایدهی توقف ایشان این بود که با قریش معاهده‌ای شامل مفاد ذیل بسته شد:
۱- صلح و آشتی ده سال بر قرار باشد، رفت و آمد، داد و ستد میان دو طرف آزاد باشد، هر قبیلهای بخواهد به مسلمانان بپیوند، یا به قریش بپیوندد، آزاد هستند.
۲- مسلمانان سال آینده برای زیارت خانه کعبه بیایند.
۳- اگر فردی از قریش مسلمان شد و نزد رسول اکرمص بیاید باید او را به قریش برگرداند و اگر فردی از مسلمانان مرتد شود و نزد قریش برود، بر گردانیده نمیشود.
مسلمانان با شنیدن این سخنان برآشفته و پریشان شدند، ولی رسول‌خداص با خنده این شرط را پذیرفت.
قریش فکر میکرد بخاطر ترس از این شروط دیگر هیچ کس مسلمان نمیشود، لیکن هنوز معاهده نوشته نشده بود که ابو جندل پسر سهیل بن عمرو (کسی که از طرف قریش برای نوشتن معاهده آمده بود) آنجا رسید، و او مسلمان شده بود. قریش او را زندانی کرده بود ولی او از دست آنان فرار کرده بود و هنوز زنجیرهای آهنی در پایش بود.
سهیل گفت: طبق معاهده او را بر گردانید.
مسلمانان گفتند: هنوز معاهده امضاء نشده، لذا بر شروط آن عمل نمیشود.
سهیل به خشم آمد و گفت: ما اصلاً صلح نمیکنیم.
رسول خداص ابوجندل را به او سپرد، آن‌ها دوباره او را زندانی نمودند، او در زندان شروع به دعوت دادن و آموزش اسلام نمود. بدین ترتیب در یک سال ۳۰۰ نفر در مکه مسلمان شد.
هر کسی‌که اندکی فهم و درکی داشته باشد، این مطلب را به خوبی درک میکند که راست‌گویی رسول خداص و خوبی‌های دین اسلام چگونه در دل‌ها جای میگرفت که جدایی و فراق عزیزان، دوری و ترک وطن، رنج و سختی، زندان و شکنجه، هیچ‌کدام از این‌ها مردم را از مسلمان شدن باز نمیداشت.