۶- قرآن نصیحت‌گری است که خیانت نمیکند
«انْتَفِعُوا بِبَيَانِ اللهِ، وَاتَّعِظُوا بِمَوَاعِظِ اللهِ، وَاقْبَلُوا نَصِيحَةَ اللهِ... وَاعْلَمُوا أَنَّ هذَا الْقُرْآنَ هُوَ النَّاصِحُ الَّذِي لاَ يَغُشُّ، وَالْهَادِي الَّذِي لاَ يُضِلُّ، وَالْـمُحَدِّثُ الَّذِي لاَ يَكْذِبُ، وَمَا جَالَسَ هذَا الْقُرْآنَ أَحَدٌ إِلاَّ قَامَ عَنْهُ بِزِيَادَةٍ أَوْ نُقْصَانٍ: زِيَادَةٌ فِي هُدىً، أَوْ نُقْصَانٌ مِنْ عَمىً. وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ عَلَى أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ، وَلاَ لأحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنىً...» [۲۲].
(از کلام خدا بهره‌مند شوید، و از مواعظ الهی پند گیرید، و نصحیت خداوند را بپذیرید... و بدانید که این قرآن نصحیت‌گری است که خیانت نمیکند، و هدایت‌کننده‌ای است که گمراه نمی‌نماید؛ و گوینده‌ای است که دروغ نمی‌گوید. هیچکس با این قرآن همنشین نگشت مگر اینکه افزایش و کاهشی در او پدیدار شد: افزایش در هدایت، و کاهش از گمراهی. و بدانید که احدی بعد از قرآن ـ و با وجود آشنایی با قرآن ـ کمبودی نداشته، و هیچکس قبل از قرآن، بی‌نیاز نباشد).
بیان امام÷در این مورد نیز همچون موارد دیگر برگرفته از کلام خداست که خود را پند و موعظه الهی برای مردمان می‌داند:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ قَدۡ جَآءَتۡكُم مَّوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّكُمۡ﴾[يونس: ۵۷].
«ای مردم، از سوی خداوندتان موعظه‌ای برایتان آمده است».
﴿هَٰذَا بَيَانٞ لِّلنَّاسِ وَهُدٗى وَمَوۡعِظَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ١٣٨﴾[آل عمران: ۱۳۸].
«این ـ کتاب ـ بیانی برای مردم، و هدایت و پندی برای پرهیزگاران است».
و نه تنها قرآن کریم بلکه سایر کتاب‌های آسمانی نیز پند و نصیحت الهی بوده‌اند:
﴿وَكَتَبۡنَا لَهُۥ فِي ٱلۡأَلۡوَاحِ مِن كُلِّ شَيۡءٖ مَّوۡعِظَةٗ﴾[الأعراف: ۱۴۵].
«و در الواح برای موسی هرگونه موعظه‌ای را نوشتیم».
[۲۲] نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۵.