۱۱- قرآن تجلّی‌گاه خداست
«...فَبَعَثَ اللهُ مُحَمَّداً جبِالْحَقِّ لِيُخْرِجَ عِبَادَهُ مِنْ عِبَادَةِ الاَْوْثَانِ إِلَى عِبَادَتِهِ، وَمِنْ طَاعَةِ الشَّيْطَانِ إِلَى طَاعَتِهِ، بِقُرْآنٍ قَدْ بَيَّنَهُ وَأَحْكَمَهُ، لِيَعْلَمَ الْعِبَادُ رَبَّهُمْ إِذْ جَهِلُوهُ، وَلِيُقِرُّوا بِهِ بَعْدَ إِذْ جَحَدُوهُ، وَلِيُثْبِتُوهُ بَعْدَ إِذْ أَنْكَرُوهُ. فَتَجَلَّى سُبْحَانَهُ لَهُمْ فِي كِتَابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْهُ، بِمَا أَرَاهُمْ مِنْ قُدْرَتِهِ، وَخَوَّفَهُمْ مِنْ سَطْوَتِهِ») [۳۳](.
(پس خداوند محمد جرا به حق برانگیخت تا بندگانش را از پرستش بت‌ها به پرستش خویش، و از پیروی شیطان به پیروی خود بازگرداند؛ با قرآنی که آنرا روشن و استوار قرار داد؛ تا بندگان، خداوندشان را بشناسند و بر او اقرار نمایند؛ زمانی که او را نمی‌شناختند و انکارش می‌نمودند. پس خداوند پاک در کتاب خویش بدون اینکه او را ببینند تجلی نموده، و قدرت خود را به آنها نمایانده، و از سطوت و غافلگیری خویش بیم داده است...).
همانگونه که مظاهر طبیعت، آیات الهی هستند، و نشانگر قدرت و عظمت و تقدیر الهی می‌باشند، به همان صورت کتاب تشریع نیز آیات خداست، که در آن خدای تعالی خود را آنچنانکه شایسته او و قابل درک آدمی است، توصیف نموده است. و اگر کتاب‌های آسمانی و راهنمایی‌های پیامبران الهی نبود یقیناً انسان‌ها همگی در شناخت خداوند، از حقیقت دور افتاده و در گمراهی به سر می‌بردند. کما اینکه مدّعیان فلسفه و عرفان آنجا که از راهنمایی‌های انبیاء و تعلیمات الهی فاصله می‌گیرند، پریشان می‌گویند.
[۳۳] نهج‌البلاغه، خطبه ۱۴۷.