۷- قرآن داروی شفابخش است
«...فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ أَدْوَائِكُمْ، وَاسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى لَأْوَائِكُمْ، فَإنَّ فِيهِ شِفَاءً مِنْ أَكْبَرِ الدَّاءِ، وَهُوَ الْكُفْرُ وَالنِّفَاقُ، وَالْغَيُّ وَالضَّلاَلُ» [۲۳].
(پس شفای دردهای خویش را از قرآن بخواهید و از آن برای گرفتاری هایتان یاری بجویید؛ زیرا که در آن شفای بزرگ‌ترین بیماری‌ها، یعنی کفر، نفاق، تباهی و گمراهی است).
«... أَلاَ إِنَّ فِيهِ عِلْمَ مَا يَأْتـِي، وَالْحَدِيثَ عَنِ الْـمَاضِي، وَدَوَاءَ دَائِكُمْ، وَنَظْمَ مَا بَيْنَكُمْ» [۲۴].
(آگاه باشید که در قرآن آگاهی نسبت به آینده و سخن از گذشته و داروی بیماری هایتان و نظم امور بین شماست).
«وَتَعَلَّمُوا الْقرْآن، فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْـحَدِيثِ، وَتَفَقَّهُوا فِيهِ، فَإِنَّهُ رَبِيعُ الْقُلُوبِ، وَاسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ الصُّدُورِ...» [۲۵].
(قرآن را بیاموزید که آن بهترین گفتار است. و در آن فقیه گردید و به معانی آن پی ببرید که آن بهار دل‌هاست. و از پرتو آن شفا خواهید که آن شفابخش سینه‌های بیمار است).
﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٞ وَرَحۡمَةٞ لِّلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[الإسراء: ۸۲].
«و از قرآن، آنچه را که شفابخش و رحمت برای مومنان است، فرو می‌فرستیم».
آنچه در مورد شفابخشی آیات الهی در قرآن کریم آمده است:
﴿قُلۡ هُوَ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ هُدٗى وَشِفَآءٞۚ﴾[فصلت: ۴۴].
«بگو آن ـ قرآن ـ برای مومنان هدایت و شفاست».
﴿قَدۡ جَآءَتۡكُم مَّوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّكُمۡ وَشِفَآءٞ لِّمَا فِي ٱلصُّدُورِ﴾[يونس: ۵۷].
«برای شما از سوی خداوندتان پندی آمده است؛ و درمانی بر آنچه در سینه‌های بیمار است».
[۲۳] نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۵. [۲۴] نهج‌البلاغه، خطبه ۱۵۷. [۲۵] نهج‌البلاغه، خطبه ۱۰۹.