اوج درگیری
دو طرف به همدیگر نزدیک شدند؛ اما پیامبر جدستور داده بود که مسلمانان شروع کننده جنگ نباشد؛ بنابراین جنگ از ناحیه‌ی کفار شروع شد و اولین کسی که جنگ را شروع کرد، «طلحة بن ابی طلحه‌ی عبدری» بود که یکی از دلاورترین سوارکاران قریش بود که به «قوچ جنگی» شهرت داشت؛ اما به دست «زبیر بن عوام» به هلاکت رسید.
ابتدا جنگ به صورت تن به تن صورت پذیرفت و بسیاری از فرماندهان مشهور قریش به هلاکت رسیدند.
آنگاه جنگ عمومی شروع شد و مسلمانان با وجود اینکه تعداد شان۱/۳ مشرکان بود، اما بر آنان پیروز گردیدند. اهمیت این پیروزی کمتر از پیروزی در جنگ بدر نبود. مسلمانانی که مسؤلیت محافظت (جبل الرماة) را برعهده داشتند؛ فکر کردند که جنگ تمام شده است. بنابراین برای جمع‌آوری غنایم، آنجا را ترک کردند وحتی به گفته‌های فرمانده‌ی خود، عبدالله بن جبیر گوش ندادند.
هنگامی که کفار این مکان را خالی دیدند، فرصت را غنیمت شمردند و به سرعت آن کوه را دور زدند و خود را به سپاه مسلمانان رساندند و باعث گردیدند تا در سپاه مسلمان هرج و مرج ایجاد گردد و موجبات شکست آنان فراهم گردد. فرمانده‌ی این گروه را «خالد بن ولید» سردار ماهر و سوارکاری خُبره که هنوز مسلمان نشده بود، بر عهده داشت.