ايمان به كتب آسمانی

کتب: جمع کتاب است و به معنای مکتوب (ثبت شده) می‌باشد.

و منظور از آن در اینجا: کتاب‌هایی است که خداوند متعال آنها را بر رسولانش برای رحمت نمودن به آفریدگان، و وسیله‌ی هدایتی برای آنها نازل نموده است تا با آن به سعادت و خوشبختی دنیا و آخرتشان برسند.

و ایمان به کتاب‌های آسمانی شامل چهار مورد می‌باشد:

اول: ایمان به اینکه نازل شدنشان از طرف خداوند متعال، حق است.

دوم: ایمان به نامِ آن کتاب‌هایی که نام آنها را می‌دانیم: مانند قرآن که بر محمدصفرو فرستاده شد، و تورات که بر موسى÷نازل گشت، و إنجیل که بر عیسى÷نازل شد، و زبور که به داود÷داده شد، و اما آن‌هایی را که نام‌شان را نمی‌دانیم، به صورت اجمالی به آنها ایمان می‌آوریم.

سوم: گواهی‌دادن بر آنچه از خبرهایشان که درست و صحیح است، مانند خبر‌های قرآن، و خبرهایی از کتاب‌های پیشین که تحریف و یا تبدیل بر آنها صورت نگرفته باشد.

چهارم: عمل‌نمودن به دستوراتی از اخبار کتب آسمانی که نسخ نشده باشد (یعنی حکم آن برداشته نشده و باقی مانده باشد)، و راضی‌بودن به آن، و فرقی ندارد که بفهمیم که حکمت این دستورات چیست و یا نفهمیم، در هر حالتی در برابر این دستورات تسلیم شویم، و همه‌ی کتاب‌های آسمانی قبلی با نازل‌شدن قرآنِ عظیم، منسوخ گشت ( یعنی با آمدن قرآن حکم از اجرای دستورات کتاب‌های پیشین برداشته شد)، خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَأَنزَلۡنَآ إِلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ بِٱلۡحَقِّ مُصَدِّقٗا لِّمَا بَيۡنَ يَدَيۡهِ مِنَ ٱلۡكِتَٰبِ وَمُهَيۡمِنًا عَلَيۡهِ...﴾[المائدة: ۴۸]. (أي حاكماً عليه)

«و به‌سوی تو کتاب (قرآن) را بحق فرو فرستادیم که تصدیق کننده‌ی کتاب‌های پیشین وی است و شاهد بر آنهاست...». (یعنی حکمفرما بر آنهاست)

و بر این اساس عمل نمودن به هر دستوری از دستورات کتاب‌های پیشین جایز نیست، مگر احکامی از آنها که صحیح باشد، و قرآن بدان اقرار نماید.