و در ايمان‌داشتن به قدر فايده‌ها و ثمرات نیکویی وجود دارد، از جمله:
اول: اعتمادنمودن بر خداوند متعال، به هنگام انجام‌دادن سبب‌ها، از این حیث که به خودِ سبب اعتماد نمی‌شود؛ زیرا که هر چیزی به قدر خداوند متعال است.
دوم: فرد به هنگام بدست‌آوردن آرزو و مرادش تعجّب نمی‌کند، زیرا بدست‌آمدن نعمت به آنچه که خداوند متعال از اسباب نیک و کامیابی و رستگاری، برای وی مقدّر فرموده است، از طرف خداوند متعال می‌باشد؛ و تعجب نمودنش برای خودش، شکر این نعمت را از خداوند از یاد او می‌برد.
سوم: آرامش و راحتی نفس بدانچه از قدرهای خداوند متعال که بر آنها جزا دریافت می‌کند، پس با از دست دادن دوست داشتنی‌ها یا پیش آمدن ناپسندها، آشفته و پریشان نمی‌شود؛ زیرا آن، به قدر خداوندی است که ملک آسمان‌ها و زمین برای اوست، و او بوجود آورنده است و چاره‌ای غیر از آن نیست؛ و در این مورد خدانود متعال می‌فرماید: ﴿مَآ أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَا فِيٓ أَنفُسِكُمۡ إِلَّا فِي كِتَٰبٖ مِّن قَبۡلِ أَن نَّبۡرَأَهَآۚ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى ٱللَّهِ يَسِيرٞ ٢٢ لِّكَيۡلَا تَأۡسَوۡاْ عَلَىٰ مَا فَاتَكُمۡ وَلَا تَفۡرَحُواْ بِمَآ ءَاتَىٰكُمۡۗ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخۡتَالٖ فَخُورٍ ٢٣﴾[الحدید: ۲۲-۲۳].
«هیچ رخدادی در زمین به وقوع نمی‌پیوندد یا به شما دست نمی‌دهد مگر اینکه پیش از آفرینش زمین و خودِ شما، در کتابی بوده است و این کار بر خدا ساده و آسان است (۲۲) این بدان خاطر است که برای آنچه از دستتان رفت، اندوه نخورید و تا به آنچه به شما بخشید، شادمان نشوید و خدای تعالى هر تکبر کننده‌ی خودستاینده‌ای را دوست نمیدارد (۲۳)».
و پیامبرصمی‌فرماید: «عَجَبًا لأَمْرِ الْمُؤْمِنِ إِنَّ أَمْرَهُ كُلَّهُ خَيْرٌ وَلَيْسَ ذَاكَ لأَحَدٍ إِلاَّ لِلْمُؤْمِنِ إِنْ أَصَابَتْهُ سَرَّاءُ شَكَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ وَإِنْ أَصَابَتْهُ ضَرَّاءُ صَبَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ» [۲۳].
«امور مؤمن جای تعجب دارد، هرگاه برای او رخداد خوشایندی به وقوع می‌پیوندد، (خداوند را) شُکر می‌گوید، پس برای او نیکوست؛ و اگر به او رخداد ناخوشایندی می‌رسد، شکیبایی می‌کند، پس برای او نیکوست».
[۲۳] رواه مسلم، كتاب الزهد و الرقائق، باب المؤمن أمره كله خير، رقم: (۷۴۲۵).