شعر نو
(فاجعه نه دی ماه ۱۳۸۸)
رفت آزادی به دار
مصلحت شکل چماق
دشنه تیز سیاست ذبح کرد
پیرو اسلام را
ریخت اشک و ناله ها تمساح کرد
گفت : وا اسلامها
زنده گردد گر حسین
تیغ تیز خویش را
می زند بر گردن کفتارها
این گروه احمق مداح ها
این عزاداران هیاتهای مرگ
بت پرستی ها و منبرها و مرقدهای شرک
این یزیدی ها به زیر نام عاشوراییان
ابن ملجمهای کیهان
شمرهای اطلاعات و بسیج
مردم نادان و گیج
می شود تاریخ ، تکرار و دوباره
می‌شود مرتد، منافق، خارجی، عامل بیگانه، وهابی : حسین! یا میر حسین؟
در نه دی ماه تحت نام دین!
چون حکومت هست در دست ولی امر
پس خلیفه حتما اوست!
نائب بر حق شخص غائب اوست!
ذوب شو در او و گرنه
ما تو را در کوره جهل و تعصب ذوب گردانیم
پس نمی آید حسین
همچنانی که نمی آید به ذات حق قسم
مهدی موهومتان
ای برادر تا نخواهی هیچ تغییری نیابد اتفاق
می شود چین بر سر نفت تو چاق
تا که فکر و ذهن تو لاغر شود
مصلحت شکل چماق
رفت آزادی به دار