دفاع از ناموس و کرامت مسلمانان

برترین مجالس، مجالس علم و ذکر است، حال اگر معلم و مربی این مجلس برگزیده و صفوه‌ی اولاد حضرت آدم÷و معلم امت حضرت محمدصباشد چه می‌گوئی؟ یکی از نشانه‌های صفای مجلس وی این بود که افراد خاطی را از خطا باز می‌‌داشت، و نادانان را تعلیم می‌داد، و غافلان را تنبیه می‌کرد. و جز خیر و نیکی را به مجلس خویش راه نمی‌داد، و اگر در مقام گوش دادن واقع شد با تمام معنی به گوینده گوش می‌داد، به تعبیر امروزی سراپا گوش می‌گشت، لیکن هرگز بخود اجازه نمی‌داد به غیبت و بهتان و دو زبانی گوش بدهد، و بدین گونه مردم را از دخالت در اعراض و نوامیس مسلمانان باز می‌داشت.

عتبان بن مالکسگوید: پیغمبرصبرخاست که نماز بخواند. فرمود: «مالک بت الدخشم کجا است؟» مردی گفت: او منافق است و خدا و رسولش را دوست نمی‌دارد. رسول اللهصفرمود: «چنین حرفی بر زبان نیاور، مگر او را نمی‌بینی که خالصانه برای خدا و بخاطر خدا کلمه طیبه لا إله إلاَّ الله را بر زبان می‌آورد! و خداوند جسم کسی را که خالصانه لا إله إلاَّ الله بر زبان بیاورد و هدفش از آن جلب رضایت خدا باشد از آتش دوزخ حرام کرده است!» [متفق علیه].

رسول اللهصمردم را به شدت از گواهی و شهادت نابحق و پایمال کردن حقوق دیگران باز می‌‌داشت.

ابوبکر الصدیق سگوید: رسول اللهصفرموده است «آگاه باشید که من شما را بر بزرگترین گناهان کبیره متنبه می‌گردانم؟ عرض کردیم، بلی بفرمایید ای رسول الله، فرمود: «به خداوند شرک ورزیدن، و نافرمانی و بی‌احترامی نسبت به پدر و مادر» وقتی این سخنی را بر زبان راند تکیه زده بود بعد نشست و گفت: «آگاه باشید که گواهی نابحق نیز جزو بزرگترین گناهان کبیره است». رسول اللهصلایزال آنرا تکرار می‌کرد و می‌فرمود و گواهی نابحق، و گواهی نابحق» تا اینکه گفتیم ای کاش بیشتر از این روی آن تأکید نمی‌کرد و ساکت می‌شد. [متفق علیه].

با وجود محبت فراوانش برای عایشهلوقتی غیبت را از وی مشاهده کرد آنرا از او نپذیرفت، بلکه به انتقاد از او پرداخت و شدت خطر آن را برای وی بازگو کرد.

عایشهلگوید: به پیغمبر گفتم از صفیه فلان صفت و فلان صفت تو را کافی است، برخی از راویان گفته‌اند منظور عایشه این بود که او کوتاه قد است، پیغمبر فرمود [ای عایشه] حرفی بر زبان آوردی که اگر آنرا با آب دریا قاطی می‌کردی همه‌ی آنرا فرا می‌گرفت. [أبوداود].

رسول اللهصبه کسیکه از عرض و ناموس برادران مسلمانش دفاع می‌کرد مژده داد و گفت: «مَنْ ذَبَّ عَنْ عِرْضِ أخِيهِ بِالْغيْبَةِ كانَ حَقاً عَلَى اللهِ أنْ يُعْتِقَهُ مِنَ النّارِ» [أحمد].

«هر کس از ناموس و شخصیت برادر مسلمانش دفاع کند که مورد غیبت واقع شده است بر خداوند است که او را از آتش جهنم نجات دهد.»