حیاء از ایمان است:
یکی از صفت‌هایی که زینت بخش اخلاق و ایمان یک انسان است؛ حیای اوست. داشتن این صفت است که او را از بسیاری از اخلاق‌های زشت و گناهان دیگر دور نگه می‌دارد، و نبود آن یعنی آنکه هرچه دل بخواهد انجام دهد! پس بر والدین شایسته است که این خصلت و صفت نیک را در فرزندان خود پرورش دهند تا خود آنها و جامعه نیز از ثمره آن بهره مند شوند.
قال عمر س: «من قلّ حياؤه قلّ ورعه، ومن قلّ ورعه مات قلبه» [۸۸].
عمر سفرمود: «هرکس حیایش کم باشد، تقوایش کم است، و هرکس تقوایش کم باشد قلبش مرده است».
و قال ابن مسعود س: «من لا يستحيي من النّاس لا يستحيي من الله» [۸٩].
ابن مسعود سفرمود: «هرکس از مردم حیاء و شرم نکند، از خدا شرم نمی‌کند».
وقال وهب بن منبّه: «الإيمـان عريان، ولباسه التّقوى، وزينته الحياء، وماله العفّة» [٩۰].
وهب بن منبه /فرمود: «ایمان عریان است، و لباسش تقوا و پرهیزکاریست، وزینتش حیاست، و مالش عفت است».
خجالت با حیاء متفاوت است:
قال مجاهد: «لا يتعلّم العلم مستحي ولا مستكبر» [٩۱].
مجاهد /فرمود: «انسان کم رو و خجل و انسان متکبر و مغرور، علم یاد نمی‌گیرند».
[۸۸] «مکارم الأخلاق، لابن أبی الدنیا» (۲۰). [۸٩] «مسند أحمد روایة البغوی» (٧۶). [٩۰] «مکارم الأخلاق لابن أبی الدنیا» (۲۱). [٩۱] «البخاری- الفتح» (۱/ ۲٧۶).