اول: توحید و اخلاص در دعا
الله ﻷمی‌فرماید: ﴿قُلِ ٱللَّهَ أَعۡبُدُ مُخۡلِصٗا لَّهُۥ دِينِي ١٤ فَٱعۡبُدُواْ مَا شِئۡتُم مِّن دُونِهِۦۗ قُلۡ إِنَّ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ وَأَهۡلِيهِمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۗ أَلَا ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡخُسۡرَانُ ٱلۡمُبِينُ ١٥﴾[الزمر: ۱۴-۱۵].
«بگو من الله یکتا را می‌پرستم و دینم را خاص و خالص برای او می‌گردانم. شما هم‌ای مشرکان هرکه را می‌خواهید جز الله بپرستید».
الله ﻷمی‌فرماید: ﴿لَهُۥ دَعۡوَةُ ٱلۡحَقِّۚ وَٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ لَا يَسۡتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيۡءٍ إِلَّا كَبَٰسِطِ كَفَّيۡهِ إِلَى ٱلۡمَآءِ لِيَبۡلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَٰلِغِهِۦۚ وَمَا دُعَآءُ ٱلۡكَٰفِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ ١٤﴾[الرعد: ۱۴].
«دعوت الله و رسول، به حق و حقیقت است، ولی دعوت غیر الله همه دروغ است. هیچ حاجتی را از خلق برنیاورند مانند، آن کس که دست بر چاه آبی فرو بَرَد که بیاشامد و دستش به آب نرسد. و کافران جز به حرمان و گمراهی دعوت نمی‌کنند».