حکم ذبایح اهل بدعت و اهل کتاب

سنت در لغت

سنت در لغت به معنای طریق و سیرت است.

ازهدی می‌‌گوید: سنت شیوه و روش پسندیده و راستی است که ثابت شده و به همین خاطر می‌‌گویند: فلانی اهل سنت است؛ یعنی بر راه راست و مستقیم و پسندیده است.

ابن منظور می‌‌گوید: سنت در لغت به معنای روش درست یا نادرست است.

خداوند متعال می‌‌فرماید: ﴿وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن يُؤۡمِنُوٓاْ إِذۡ جَآءَهُمُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّهُمۡ إِلَّآ أَن تَأۡتِيَهُمۡ سُنَّةُ ٱلۡأَوَّلِينَ أَوۡ يَأۡتِيَهُمُ ٱلۡعَذَابُ قُبُلٗا٥٥﴾[الكهف: ۵۵] «و چیزی مانع مردم نشد از این‌‌که وقتی هدایت به سوی‌‌شان آمد، ایمان بیاورند و از پروردگارشان آمرزش بخواهند، جز این‌‌که – مستحق شوند- تا سنت- خدا در مورد عذاب- پیشینیان در باره آنان به کار رود یا عذاب پیش روی‌‌شان بیاید».

زجاج می‌‌گوید: سنت اولین، همان سنتی است که عذاب بر آن‌‌ها آمد و همان سنت مذموم است.