حکم ذبایح اهل بدعت و اهل کتاب

بدعت در لغت

به معنای چیز اختراع شده و به وجود آمده، نوآوری و خرق عادت است.

خداوند متعال می‌‌فرماید: ﴿قُلۡ مَا كُنتُ بِدۡعٗا مِّنَ ٱلرُّسُلِ﴾[الأحقاف: ۹] «بگو من در میان پیامبران بدعت و نوآوری نبودم- قبل از من نیز پیامبرانی بوده‌‌اند-».﴿بَدِيعُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ﴾[البقرة: ۱۱۷] «پدید آورنده و نوآوری کننده در آسمان‌‌ها و زمین».﴿وَرَهۡبَانِيَّةً ٱبۡتَدَعُوهَا﴾[الحدید: ۲۷] «و ترک دنیایی که از خود درآوردند و نوآوری کردند».

امام طرطوش می‌‌گوید: اصل این کلمه بر اختراع و نوآوری دلالت می‌‌کند، آن چیزی است که بر غیر اصل سابقش بوجود آمده و قبل از خودش مانند و نمونه‌‌ای نداشته است.

امام ابوشامه مقدسی می‌‌گوید: این اسم، شامل تمام آنچه قلب‌‌ها اختراع کرده‌‌اند در درون خودشان و تمام آنچه زبان به آن تکلم می‌‌کند و تمام آنچه جوارح انجام می‌‌دهند، می‌‌شود.

لغت بدعت در امور خیر و شر به کار می‌‌رود. ولی اکثر مواعی که از آن استفاده می‌‌کنند در مکان و جایگاه شر و بدی است.