آنچه هنگام ناامیدی از زندگى باید گفت
(هنگامى که انسان به مرضی دچار شده که پایانی جز مرگ ندارد)
رسول الله ج در بستر مرگ فرمودند: ﴿ٱلَّذِينَ أَنۡعَمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِم مِّنَ ٱلنَّبِيِّۧنَ وَٱلصِّدِّيقِينَ وَٱلشُّهَدَآءِ وَٱلصَّٰلِحِينَۚ وَحَسُنَ أُوْلَٰٓئِكَ رَفِيقٗا﴾ [النساء: ۶۹] «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي، وَارْحَمْنِي، وَأَلْحِقْنِي بِالرَّفِيقِ الأَعْلَي [۶۲]، كما يُستحَبُّ لهُ كذلكَ أنْ يُكثِرَ منْ تِلاَوَةِ القرآنِ وَقَوْلِ الأذكارِ».
«(خدایا مرا) با پیامبران و صدیقان و شهیدان و نیکوکاران (محشور گردان)، چه نیکو رفیقانی هستند. خدایا! مرا ببخشا و به من رحم کن و مرا به خود پیوند ده. همچنین مستحب است قرآن را بسیار تلاوت کند و ذکرهای بسیار بگوید».
[۶۲] بخارى، الـمغازي، باب: مرض النبيّ ج ووفاته، حدیث(۴۴۴۰) از عایشهل و مسلم، فضائل الصحابة، باب: في فضل عائشة، حدیث(۲۴۴۴) همچنین از او.