آنچه پس از فراغت مؤذن از اذان باید گفت
مى‌گوید: «اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ علي النَّبيِّ محمَّدٍ، رَضِيتُ بِاللَّهِ تَعَالَي رَبّاً، وَبِمُحَمَّدٍ ج رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِينًا. اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ الدَّعْوَة التَّامَّةِ، وَالصَّلاةِ الْقَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّدًا الْوَسِيلَةَ وَالْفَضِيلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَامًا مَحْمُودًا الَّذِي وَعَدْتَهُ. ثم يَدعُو بما شاءَ من خَيْرَيِ الدُّنيا والآخرةِ».
«خداوندا! بر پیامبر محمد ج درود فرست. راضی شدم به خداوندی خدا و به پیامبری محمد ج و به دیانت اسلام. بارخدایا! ای صاحب دعاهای کامل و نمازی که بر پا می‌شود، به محمد ج وسیله (درجه‌ای است در بهشت که مخصوص پیامبر محمد ج می‌باشد) و فضیلت عطا فرما و او را مقام و من-زلت نیکو - که وعده کرده‌ای - بده».
رسول الله ج فرمودند: «إذا سمعتمُ المؤذِّن، فقولوا مثل ما يقولُ، ثم صلُّوا عليَّ» [۱۱۲].
«وقتی صدای مؤذن را شنیدید، بگویید آنچه را که او می‌گوید، سپس بر من درود بفرستید».
و فرمودند: «مَنْ قَالَ حِينَ يَسْمَعُ الْمُؤَذِّنَ، أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللَّهِ رَبًّا، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِينًا، غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ» [۱۱۳].
«هر کس هنگام شنیدن صدای مؤذن بگوید: گواهی می‌دهم که معبودی به حق جز خدای یکتا نیست و هیچ شریکی ندارد و اینکه محمد بنده و فرستاده‌ی خداست، راضی شدم به خداوندی خدا و به پیامبری محمد و به دیانت اسلام، گناهان او بخشوده می‌شود».
و فرمود: «مَنْ قَالَ حِينَ يَسْمَعُ النِّدَاءَ اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ الدَّعْوَةِ التَّامَّةِ، وَالصَّلاةِ الْقَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّدًا الْوَسِيلَةَ وَالْفَضِيلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَامًا مَحْمُودًا الَّذِي وَعَدْتَهُ، حَلَّتْ لَهُ شَفَاعَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ» [۱۱۴].
«هر کس هنگام شنیدن صدای مؤذن بگوید: بارخدایا! ای صاحب دعاهای کامل و نمازی که برپا می‌شود، به محمد وسیله (درجه‌ای است در بهشت که مخصوص پیامبر محمد ج می‌باشد) وفضیلت عطا فرما و او را مقام و منزلت نیکو - که وعده کرده‌ای - بده، شفاعت من بر او حلال خواهد شد».
و فرمودند: «لا يُرَدُّ الدُّعَاءُ بَيْنَ الأذَانِ وَالإقَامَةِ» [۱۱۵].
«دعای بین اذان و اقامه رد نمی‌شود».
[۱۱۲] مسلم، الصلاة، باب: استحباب، القول مثل قول الـمؤذن، حدیث(۳۸۴) از عبدالله بن عمروب. [۱۱۳] مسلم، الصلاة، باب: استحباب، القول مثل قول الـمؤذن، حدیث(۳۸۶) از سعد بن ابىوقاصس. [۱۱۴] بخارى، الأذان، باب: الدعاء عند النداء، حدیث(۶۱۴) از جابر بن عبدالله ب. [۱۱۵] ابوداود، الصلاة، باب: في الدعاء بين الأذان والإقامة، حدیث(۵۲۱) از أنسس و ترمذىّ، الصلاة، باب: ما جاء في أن الدعاء لا يرد بين الأذان والإقامة، حدیث(۲۱۲) همچنین از او با لفظ: «الدعاء لا يردّ…» الحدیث و غیر آن‌ها از راه‌های زیاد، از أنسس.