بَلاء موکل به سخن است:
پیامبر صمی‌فرماید: «از بدبختی و گناه دیگران مسرور مباش و به قیافه و حرکات و سخنان دیگران مسخره نکن، شاید خداوند به او رحم کند و شفایش دهد و تو گرفتار و مبتلا کند» [۳۹]، و این بسیار مهم است شاید بسیاری به آن توجه نکنند، در روایت آمده: (هر کسی برادرش را بخاطر گناهی ناسزا گوید وفات نمی‌کند تا آن گناه را انجام دهد) ترمذی.
امام احمد/ می‌فرماید: از حسن/ شنیدم فرمود: (هر کسی برادرش را به گناهی که از آن توبه کرده است ناسزا گوید، خداوند او را به آن می‌آزماید) [۴۰].
ابن سیرین/ می‌گوید: «مردی را بخاطر ورشکستگی مسخره کردم، پس از آن خودم ورشکسته شدم!).
ابن جوزی/ می‌گوید: «شخصی گفت: مردی را بخاطر افتادن چند تا دندانش مسخره کردم، پس از آن دندانهایم افتاد!) [۴۱].
از برخی سلف نقل شده: (اگر به سگی ناسزا گویم می‌ترسم به سگ تبدیل شوم).
به خدا سوگند این نتیجه آشکار و واضح ناسزاگویی و مسخره کردن، یا در مسخره‌کننده، یا در فرزندانش است، و همه اینها به خاطر آثار شوم گناه است، و جز این دعا هیچ چیزی این بلا را دور نمی‌کند: (الحمد لله الذي عافاني مما ابتلاك به وفضلني على کثیر ممن خلق تفضیلاً). پیامبرصمی‌فرماید: (هرکسی این دعا را بخواند آن بلا او را فرانمی‌گیرد) [۴۲].
[۳۹] ترمذى و طبرانى، کتاب تمىىز الطىب من الخبیث، عبدالرحمن اثرى، «ص: ۱۷۱»، الأذکار، تألىف امام نووى، «ص: ۵۴۲». [۴۰] کتاب الزهد، تألىف امام احمد، «ص: ۳۴۲». [۴۱] کتاب صىد الخاطر، تأْلىف ابن جوزى، «ص: ۳۹۱». [۴۲] الفوائد، «ص ۲۵۷»، تألىف ابن قىم، سىر أعلام البناء، «۱/۴۹۶».