۱۰- از سخنان و کارهای ضد و نقیض

یکی دیگر از کارهای ضد و نقیض متعلق به بزرگوارانی است که امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند، این‌ها کسانی هستند خود را برای محافظت و دفاع از این ملت و امت که خداوند آن‌ها را مدح و ستایش می‌کند نامزد کرده‌اند، خداوند می‌فرماید: ﴿كُنتُمۡ خَيۡرَ أُمَّةٍ أُخۡرِجَتۡ لِلنَّاسِ تَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَتَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَتُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِۗ .... ١١٠﴾[آل‌عمران: ١١٠]

«شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدیدار شده‌اید، امر به معروف می‌کنید و نهی از منکر می‌نمائید، و به الله ایمان دارید».

خداوند امت و ملت دیگری را به خاطر ترک این اصل مهم یعنی امر به معروف و نهی از منکر مورد لعنت و نفرین قرار داده است.

قال تعالی: ﴿لُعِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۢ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُۥدَ وَعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَۚ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعۡتَدُونَ ٧٨ كَانُواْ لَا يَتَنَاهَوۡنَ عَن مُّنكَرٖ فَعَلُوهُۚ لَبِئۡسَ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ٧٩﴾[المائ‍دة: ٧٨، ٧٩]

«کافران بنی اسرائیل، بر زبان داوود و عیسی پسر مریم لعنت شدند، این بخاطر آن بود که نافرمانی (و گناه) کردند و (از حد) تجاوز می‌نمودند. آن‌ها از کار زشتی‌که انجام می‌دادند، یکدیگر را نهی نمی‌کردند، قطعاً بد کاری انجام می‌دادند!».

به خاطر اهمیت این فریضه بعضی از علما و دانشمندان امر به معروف ونهی از منکر را رکن ششم از ارکان پنج گانۀ اسلام به شمار می‌آورند. پس هر زمانی‌که فردی این وظیفه و مسئولیت بزرگ را انجام داد بر ما واجب است او را کمک کنیم و برایش دعای توفیق و سرافرازی نماییم و از او پشتیبانی کنیم و در مبارزه با فساد و اهل فحشا به او کمک نماییم.

همان طور‌که بر ما واجب است محاسن و کارهای نیک این بزرگان و زحمات آن‌ها را بیان نماییم. اگر چنانچه بعضی اوقات این عزیزان دچار لغزش و خطایی شدند، آن را بپوشانیم چون آن‌ها معصوم نیستند و هیچ کس هم شایسته نیست چنین انتظاری از آن‌ها داشته باشد. به هیمن خاطر واجب است خطا و لغزش‌های آن‌ها را بپوشانیم و در عین حال آن‌ها را نصیحت کنیم. ولی متأسفانه عکس العمل مردم بیشتر اوقات خلاف این است. اگر آن‌ها از این بزرگواران (اهل امر به معروف و نهی از منکر) لغزش و خطایی را مشاهده کنند آن را حرف و حدیث مجالس می‌کنند و در تمام جاها آن را پخش می‌نمایند. و تمام کارهای خوب آنان از جمله حمایت و دفاع از دین خدا و حمایت و دفاع از مسلمانان و ناموس و حیثیت آن‌ها را فراموش می‌کنند. که این خود نشانۀ کم عقلی و بینش ضعیف این افراد می‌باشد.

کسانی‌که می‌خواهند شخصیت و حیثیت اهل علم و بزرگان دین را خدشه‌دار کنند، با این کار، خود را در صف لشکریان إبلیس و شیطان جای داده‌اند، آن لشکری‌که از امر به معروف بدش می‌آید و برای انتشار منکر در جامعه سعی و تلاش می‌کنند.

آیا عاجز و درمانده نیستند این جاهلان و نادانی‌که به بزرگان دین و اهل علم ظلم و ستم می‌کنند؟ و در بیان لغزش‌ها و خطاهای ایشان کم‌ترین کوتاهی به خرج نمی‌دهند؟ و دریای حسنات و کارهای نیک آن‌ها را در قطره‌ای از بدی‌های آنان غرق و ناپدید می‌کنند؟

هر کس وظیفه و یا مسئولیت و واجبی را به عهده گیرد، بی‌شک دچار لغزش و خطا خواهد شد. معلم، مدیر، پزشک و .... دچار اشتباه و لغزش می‌شوند. ولی تعجب این جاست‌که خطا و لغزش تمام این افراد (معلم و مدیر و پزشک و ......) به خود آن افراد نسبت داده می‌شود، مثلاً اگر معلمی خطا و لغزشی انجام دهد، از هیچ‌کس نخواهی شنید که تمام معلمین بد هستند و همین‌طور به نسبت دکتر و .... اما اگر یکی از بزرگان دین مرتکب خطا و اشتباهی شود، آن خطا و اشتباه را به آن فرد نسبت نمی‌دهند، بلکه آن را به تمام اهل علم و اهل دین نسبت می‌دهند و با قبیح‌ترین اوصاف آن را بیان می‌کنند و در مجالس بازگو می‌نمایند! که این همگی کار و حیلۀ شیطان است که آن را برای‌شان زیبا جلوه می‌دهد و بیشتر مردم هم از او پیروی می‌کنند.