۱۳- از سخنان و کارهای ضد و نقیض

مشاهده می‌کنیم که بعضی از نماز خوانان برای صف اول نماز جماعت با هم رقابت می‌کنند و مسابقه می‌دهند. و کاملاً نسبت به ادای نماز حریص و حساس می‌باشند و زمانی‌که موعظه و سخنرانی‌های دینی را می‌شنوند، اشک از چشمان‌شان جاری می‌شود، ترس و خوف در قلب‌شان جای می‌گیرد و جز استغفار و ذکر إنّا لِله وَإِنّا إِلَیهِ راجِعوُن وَلا حَولَ وَلا قُوَة إِلاّ بِاللهِچیزی از آن نمی‌شنوی! این موارد همگی نیکو و پسندیده هستند و نشانۀ قلب زندۀ او و تقوی و پرهیزگاری وی می‌باشد. اما متأسفانه اگر به وضعیت بیشتر این افراد نگاه کنیم، هر زمان موعظه و سخنرانی به اتمام رسید و به خانه‌های‌شان برگشتند، آنچه که شنیده بودند فراموش می‌کنند و این ترس و خوف از درون‌شان بیرون می‌رود، از خوردن مال حرام پرهیز نمی‌کنند، از گوش دادن به موسیقی‌های حرام خودداری نمی‌نمایند، اعضای خود را از چیزهای حرام حفظ نمی‌کنند. خانواده و خویشاوندان را به معروف تشویق و از منکر نهی نمی‌کنند. آن‌ها به محض این‌که از مسجد خارج شدند تمام چیزهایی را که شنیده بودند فراموش می‌کنند و از این تذکرات و نصیحت‌ها نفع و سودی نمی‌برند. این نشانۀ بیمار بودن قلب آن‌هاست. نشانۀ غفلت از روز آخرت می‌باشد. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَذَكِّرۡ فَإِنَّ ٱلذِّكۡرَىٰ تَنفَعُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ٥٥﴾[الذاريات: ٥٥]

«و (پیوسته) پند (و تذکر) بده، زیرا که بی‌گمان (پند و) تذکر مؤمنان را سود می‌بخشد».(و کاری می‌کند که خدا را فراموش نکنند و پیوسته بر ایمان و یقین‌شان بیفزایند).

کسی‌که از پند و اندرز فایده و سود نمی‌برد، ایمانش ناقص و بر دیدگانش پردۀ گناه و معصیت کشیده شده است. از خداوند می‌خواهیم او را از این مصیبت نجات دهد.