شیعه و عقیدۀ بداء
بداء به معنای ظهور پس از خفا و یا به معنای پیدایش نظریه‌ای جدید می‌آید، لازمۀ این هر دو معنی این است که قبلاً جهلی وجود داشته باشد و پس از آن معرفتی پدید آید و این امر برای خداوند محال است، اما روافض بداء را به خداوند نسبت می‌دهند.
در روایتی ریان بن صلت می‌گوید: «از رضا شنیدم که چنین می‌فرمود: خداوند هیچ پیامبری نفرستاده مگر برای تحریم شراب و اثبات بداء برای خداوند» [۱۲]، و از ابوعبدالله روایت شده که ایشان فرمود: «خداوند به عبادتی بهتر از بداء پرستیده نشده است» [۱۳].
خداوند از چنین چیزی پاک و مبرا است.
برادر مسلمان! ببین چگونه جهل و نادانی را به خداوند نسبت می‌دهند، در صورتی که خداوند می‌فرماید: ﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾[النمل: ۶۵].
«بگو آنان که در آسمان و زمینند کسی جز الله، غیب نمی‌داند».
جای تعجب این جاست که روافض در کنار این عقیده معتقدند که امامان همۀ علوم را می‌دانند و هیچ چیزی بر آن‌ها پوشیده نیست.
آیا این عقیده همان چیزی است که حضرت محمدصآورده است؟
[۱۲] کلینی، اصول کافی ص۴۰. [۱۳] مرجع سابق، کتاب التوحید ۱/۳۳۱.