شیعه و عقیدۀ رجعت
رجعت بدعت دیگری است که روافض ایجاد کردند، مفید می‌گوید: «امامیه بر وجوب رجعت [۳۶]بسیاری از مردگان اتفاق نظر دارند» [۳۷]. یعنی اینکه امام آخر الزمان (قائم) از سرداب بیرون می‌آید و تمامی مخالفان سیاسی خود را سر می‌برد و حقوق شیعیان را که در طول تاریخ از آن‌ها غصب شده، به آن‌ها باز می‌گرداند [۳۸].
سید مرتضی در کتاب مسائل الناصرية می‌گوید: «ابوبکر و عمر در زمان مهدی (امام دوازدهم روافض) که او را قائم آل محمد می‌نامند، به درختی می‌آویزند، و در پی آن، درخت خشک می‌شود» [۳۹].
مجلسی می‌گوید: محمد بن باقر گفت: «هر گاه مهدی قیام کند، عائشه‌ام المؤمنین را زنده می‌کند و بر او حد (زنا) جاری می‌کند» [۴۰].
عقیدۀ رجعت پس از مدتی گسترش یافت و گفتند: همۀ شیعیان، امامان و تمامی مخالفانشان دوباره زنده می‌شوند و به دنیا باز می‌گردند، این اعتقاد خرافاتی کینه و بغض قلبی شیعیان را آشکار می‌سازد، کینه‌ای که با چنین خرافاتی آن را ابراز می‌کند، سبائیه عقیدۀ رجعت را وسیله‌ای برای انکار قیامت قرار دادند.
[۳۶] بازگشت مردگان به دنیا. [۳۷] مفید، اوائل المقالات ص ۵۱. [۳۸] محب الدین خطیب، الخطوط العريضة ص ۸۰. [۳۹] مفید، اوائل المقالات ص۹۵. [۴۰] باقر مجلسى، حق الیقین ص۳۴۷.