«هر گاه مسمانی بخواهد از دوستش تعریف و تمجید کند بگوید»
۱۰۵- «أَحْسبُ فُلاَنًا وَاللَّهُ حَسِيبُهُ وَلاَ أُزَكِّى عَلَى اللَّهِ أَحَدًا». ترجمه: «گمان می‌کنم که فلانی چنین است (در مورد صفات نیکش) و خداوند او را بهتر می‌شناسد و کفایتش می‌کند، در برابر علم خدا کسی را تزکیه نمی‌کنم (تنها خداوند است که منزه و بی‌عیب و صاحب صفات ممتاز و برجسته می‌باشد».
«صحیح مسلم»