«هرگاه مسلمانی سخنی ناشایست و حرام را بر زبان آورد باید بگوید:»
۱۱۸- «﴿وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ نَزۡغٞ فَٱسۡتَعِذۡ بِٱللَّهِ﴾[فصلت: ۳۶]». ترجمه: «اگر وسوسه‌ای از شیطان به تو رسید (و خواست شما را از مسیر منحرف و از هدف بازدارد) به خدا پناه ببر». (بر گرفته شده از تفسیر نور ص ۱۸۷، تألیف دکتر خرمدل). « الاعراف: ۲۰۰»
۱۱۹- «﴿وَٱلَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَكَرُواْ ٱللَّهَ فَٱسۡتَغۡفَرُواْ لِذُنُوبِهِمۡ﴾[آل عمران: ۱۳۵]». ترجمه: «مؤمنان آنان کسانی هستند که هرگاه عمل زشت و بَدو فاحشه‌ای انجام دادند یا برخودشان ستم نمودند (بلا فاصله) خداوند را به یاد آورده و برای بخشش گناهان و بدی‌هایشان طلب آمرزش و استغفار می‌کنند». « آل عمران: ۱۳۵»