مختصر فقه اسلامی

احکام صید (شکار)

خونی که از پرندگان یا حیوانات در هنگام شکار یا ذبح از کَنده شدن جان آن‌ها بیرون می‌‌ریزد، نجس است و استفاده از آن حرام است. اما خونی که بعد از خارج شدن روح از بدن حیوان یا پرنده در گوشت و بدنش می‌ماند، حلال است.

هر حیوانی که با ابزار دزدی یا غصبی شکار شود، حلال است اما شکار کننده گناه کار است.

شکار و ذبیحه‌‌ی فردی همیشه تارک الصلاة است، جایز نیست؛ زیرا کافر است.

اشاره‌‌ی با اسلحه به شوخی یا جدی به طرف انسانی بیگناه حرام است؛ زیرا موجب ترساندن انسان می‌‌شود.

الله تعالی می‌فرماید: ‌﴿تِلۡكَ حُدُودُ ٱللَّهِ فَلَا تَعۡتَدُوهَاۚ وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ ٱللَّهِ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُون﴾[البقرة: ٢٢٩]: «این‌ها حدود الهی است، پس از آن‌ها تجاوز نکنید و هرکس از حدود الله تجاوز کند، پس اینانند که ستمگرند».

ابوهریره  س می‌گوید: رسول الله  ج فرمود: (هرکس با آهنی (اسلحه‌‌ای) به طرف برادرش اشاره کند، فرشتگان او را لعنت می‌‌کنند تا دست از اشاره بردارد، حتی اگر آن فرد، برادرش از پدر و مادرش باشد).