گفتگوی واعظ و عارف

واعظی گفتـا کـه ایمان تـو کـو؟
گفتمـش آنجا کـه حرف زور نیـست
گفت دوری از حقیقت، بـازگـرد
گفتمش راه حقیقت، دور نـیست
گفت تـوبـه کـن بیا دنبال مـن
گفتمش افسوس، چشمم کـور نیست
گفت در تکیه جایت خالی است
گفتمش تیـره است آنجـا نـور نیست
گفت پای منبر من نکته هاسـت
گفـتـمـش افسوس زیرا ســور نیست
گفت قرآن را کنم تفسیر، مــن
گفتمش جهل و حقیقـت جــور نیست
گفت دوره کن مفاتیح الجنــان
گفتمش مجنـــون نیـم مـاجـور نیـست
گفت شاد و خرمی ای دوزخــی
گفتمش با غم کسی مسـرور نیست
گفت اجبـاراً بیـا سـوی بهشت
گفتمش در دین کسـی مجبـور نیست
گفت دلهـا مـوم افسـون مننـد
گفتمش نـیـشـت، کم از زنبورنیـست
گفت مستـی بـوسه بـر رویم نزن
گفـتـمـش مستیـم از انـگــــور نیـست
گفت مستـی غـافلـی هوشیار شو
گفتمش حـرف خـم و مخمـــور نیست
گفت بــایـد تـا مجـازاتـت کنم
گفتمش هنگام نفــــخ صــــور نیـست
گفت خلقـی را هـدایـت کـرده ام
گفتمش صیـــدی تـــرا در تور نیست
گفت دلشوره زدی در جـان مــن
گفتمش حق، تلـخ باشد شور نیست