آماده سازی نیرو یک ضرورت دینی است
مهیا‌کردن نیرو – به معنای یاد‌شده – برای امت اسلامی از آنجا که بدان امر شده است، یکی از وظایف دینی است، صیغۀ امر هم قاعدتاً الزام و وجوب را می‌رساند، مگر در صورت وجود قرینه‌ای بازدارنده که البته در امر به تهیۀ نیرو و ابزار جنگی، هیچ قرینۀ صارفه‌ای وجود ندارد و لذا حکم مسئله به صورت واجب باقی می‌ماند: ﴿وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن قُوَّةٖ﴾تمامی امت اسلامی و نماینده یا مقامی که اجرای این امر از سوی امت به وی واگذار شده است، مخاطب فرمان موجود در این آیه هستند. مقصود امت از انتخاب خلیفه یا حاکم اسلامی، این است که در مقام نایب مسلمانان، وظایف شرعیِ مختص به کل جامعۀ اسلامی و از جمله تهیۀ نیروی لازم برای جهاد را با استفاده از قدرت ملت اجرا کند و خلیفه یا ولی امر مسلمین اجازۀ کوتاهی در انجام این وظیفه را ندارد و در صورت کم‌کاری بر عموم افراد ملت به ویژه بر نخبگان جامعه لازم است که اقدامات لازم در جهت تجهیز ارتش اسلام را به عمل آورند. گاه فراگیری علوم مختلف دنیوی هم جزء ضروریات تدارک نیرو قرار می‌گیرد که در این صورت کسب این علوم با توجه به قاعدۀ «شرط تحقق یک کار واجب، خودش هم واجب است»، جنبۀ واجب کفایی پیدا می‌کند.