۲- ابن الجنید
«العالم الفقیه والـمجتهد النبیه ابوعلد محمد بن احمد بن الجنيد البغدادي الـملقب بالكاتب الـمشتهر بالإسكافي». آن جناب نیز معاصر با شیخ کلینی بوده در غیبت صغری و اوائل غیبت کبری می‌زیسته است. همزمان و همردیف و هم‌عقیده با حسن بن علی بن ابی عقیل بوده به طوری که کمتر اتفاق می‌افتد که در موضوعی در فتوا با یکدیگر مخالف باشند و از همین جهت در بین فقها به قديمين مشهور‌اند.
حضرتش دارای تالیفات بسیاری بوده که از آن جمله (کتاب تهذیب الشیعه لأحکام الشریعه) در حدود بیست جلد است. علامه‌ی حلی در کتاب «الخلاصه» آن جناب را بدین صفات عالیه ستوده و می‌فرماید: «كان شيخ الطائفة جيد التصنيف، حسن، وجه في أصحابنا ثقة جليل القدر، صنف وأكثر...» و علامه‌ی طبائی بحر العلوم در فوائد خود به نقل محدث قمی در الکنی والألقاب (ج۲، ص۲۲) می‌گوید: «إنه كان من أعيان الطائفة وأعاظم الفرقة وأفاضل قدماء الإمامية واكثرهم علما وفقها وأدباً وتصنيفاً تحريراً وأدقهم نظراً متكلم فقيه محدث أديب واسع العلم، صنف في الفقه والكلام والأصول والأدب...» و شیخ نجاشی در رجال خود فرموده است: «وجه في أصحابنا ثقة جليل القدر».
جنابش در غیبت صغری حیات داشته و از اموال امام چیزهایی و حتی شمشیری در نزد او بوده تا جایی‌که او را از نواب خاصه شمرده‌اند! وی در زمان معز الدوله دیلمی وزیر الطائع لله عباسی که دوره‌ی شکوفایی مذهب شیعه و اعتلاء آن بوده حیات داشته و مورد احترام آن وزیر و امیر دانشمند بوده است.آن بزرگوار در سال ۳۸۱ یا ۳۸۷ هجری وفات نمود. برای تفصیل احوال او به کتاب روضات الجنات (ص۵۳۴) و تنقیح المقال (ج۲، ص۶۷) و قصص العلماء (ص۴۳۰) و قاموس الرجال (ج۸، ص۱۵) مراجعه شود.