عبدالله بن زبیر در عهد خلفای راشدین
عبدالله در عهد رسالت در کنار پدرش شاهد غزوه احزاب و فتح مکه بود. در زمان ابوبکر صدّیق و عمر فاروقبدر سن ده سالگی در معرکه یرموک، پدرش را همراهی و در امداد و معالجه زخمی‌ها همکاری داشت. او اگرچه مستقیماً در نبرد شرکت نکرد، امّا با سختی جنگ و چکاچک شمشیرها و جان دادن در راه خدا از نزدیک آشنا و مأنوس گشت و این در شجاعت و مهارت جنگی‌اش تأثیر به سزایی داشت [۱۲].
اوج جوانی و قدرت عبدالله بن زبیر در عهد خلافت عثمانس بود. در این دوران او تبدیل به یک جوان قوی، نیرومند و بهادر شده بود و در بسیاری از امور شرکت فعّال و مؤثر داشت. او یکی از افرادی بود که خلیفه سوّم آنان را برای جمع‌آوری مصاحف، همراه زید بن ثابتس مأموریت داد [۱۳].
در سال ۲۷ هجری در کنار عبدالله بن سعد بن أبی السرح در جهاد آفریقا شرکت کرد. جُرجیر رومی، پادشاه آفریقا، با ۲۰۰ هزار نفر به میدان آمده بود، و در مقابل مسلمانان ۲۰ هزار نفر بودند. در این جنگ عبدالله با گروهی به دل سپاه دشمن زد و مستقیماً به جرجیر حمله ور شد و سرش را از تن جدا کرد و بر سرنیزه نهاد و بانگ تکبیر برآورد. این گونه با فراست و تاکتیک مناسب وی، سپاه رومی شکست خورد و آنان با بشارت فتح آفریقا به مدینه منّوره بازگشتند [۱۴]. این اوّلین میدانی بود که سبب شهرت عبدالله گشت. ایشان هم چنین در سال ۳۰ هجری در لشکرکشی به طرف طبرستان شرکت کرد و شجاعانه برای اعلای کلمةالله شمشیر زد [۱۵].
[۱۲] ذهبی، سیر اعلام النبلاء: ۳/۳۶۵. صحیح بخاری، کتاب المغازی، باب قتل أبی جهل. [۱۳] همان: ۳/۳۷۰. [۱۴] همان: ۳/۳۷۰. [۱۵] همان.