ویژگی‌ها
در مورد نماز ایشان روایت‌های بسیار آمده است. عمرو بن دنیار فرموده است: نماز هیچ نمازگزاری را زیباتر از نماز عبدالله بن زبیر ندیدم. مجاهد گفته است: ابن‌زبیر هنگامی که به نماز می‌ایستاد همانند چوب خشکی بی‌حرکت بود [۶۵].
شجاعتش زبانزد خاصّ و عام و ضرب المثل بود. از هیچ چیز و هیچ کس در دنیا نمی‌ترسید و همواره دشمنانش از او می‌ترسیدند. اراده‌ای شکست‌ناپذیر و همّتی بسیار بلند داشت. او شمشیرزنی توانا بود، حتّی در سن ۷۰ سالگی همانند جوانان نیرومند شمشیر می‌زد.
عثمان بن طلحه درباره‌اش گفته است: در سه چیز هیچ کس با او برابری نمی‌کرد: شجاعت، عبادت و بلاغت. در فصاحت همتا نداشت و از خطیبان مشهور قریش بود. در حین خطابه در حرکات و اشارات و لرزش‌های صدایش با جدّش ابوبکر صدّیقس شباهت بسیار داشت.
از خطبه های مشهورش می‌توان به خطبه‌اش در مکه بعد از شهادت حضرت حسین و مناظره‌اش با خوارج و خطبه‌اش بعد از شهادت برادرش مصعب در عراق اشاره کرد. این قدرت سخن‌وری باعث نفوذ کلامش در دل مردم و نشر افکار و دیدگاه‌هایش در میان توده می‌شد و به او صلاحیت رهبری می‌داد.
کرم و سخاوت ایشان بسیار بود البتّه در موارد درست و در چارچوب شریعت خرج می‌کرد [۶۶]. او توانسته بود بین زهد و تقوا و عبادت و ریاضت از یک سو و فراست و فهم سیاسی و مهارت نظامی از سوی دیگر جمع کند. هم دنیادار بود و هم زاهد شب زنده‌دار.
[۶۵] ابن کثیر، البدایة و النهایة: ۹/۱۱۲. [۶۶] صلّابی، الدولة الامویة: ۱/۵۶۶.