تحيت اسلام

رسول‌الله ج درباره‌ی ملاقات مسلمان با مسلمان دیگر، می‌فرماید:

«إذا لَقِيَ أحَدُکُمْ أخَاهُ فَليُسَلِّمْ» [۲].

«هرگاه، یکی از شما برادر مسلماش را ملاقات نمود، به او سلام کند».

سلام کرد، تحیتی است که خدا و رسول خدا ج برای پیرامون و امتش، انتخاب نموده‌اند. پس برای مسلمان، جایز نیست که تحیت اسلام را با تحیت امت‌های دیگر، عوض کند و مثلاً کلماتی مانند: صبح بخیر و یا کلماتی دیگر، استفاده نماید. عمران بن حصین می‌گوید: ما در زمان جاهلیت می‌گفتیم: خداوند، تو را خوشحال گرداند، صبح خوبی داشته باشی. اما هنگامی که اسلام آمد، از استفاده‌ی آن‌ها نهی شدیم [۳].

ابن ابی حاتم از مقاتل بن حیان روایت می‌کند که گفت: مردم در زمان جاهلیت می‌گفتند: صبح بخیر. عصر بخیر ولی خداوند، این کلمات را تغییر داد [۴].

پس لازم است که مسلمان، ملاقاتش را با برادر مسلمانش با سلام، آغاز کند.

خداوند می‌فرماید: ﴿وَإِذَا حُيِّيتُم بِتَحِيَّةٖ فَحَيُّواْ بِأَحۡسَنَ مِنۡهَآ أَوۡ رُدُّوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٍ حَسِيبًا ٨٦﴾[النساء: ۸۶].

«هرگاه به شما سلام کردند، به گونه‌ی بهتر و یا مانند آن، آن را پاسخ دهید. همانا خداوند، حسابرس هر چیزی است».

عمران بن حسینس می‌گوید: شخصی، نزد نبی اکرم ج آمد و گفت: السلام عليکم. آن حضرت ج در جوابش، فرمود: «عليکم ‌السلام». سپس آن مرد، نشست. رسول خدا ج فرمود: «ده نیکی». (یعنی ده نیکی، نصیب تو شد).

بعد از آن، مرد دیگری آمد و گفت: السلام علیکم ورحمة‌الله. آن حضرتج در جوابش فرمود: «وعليکم‌ السلام ورحمة‌الله». آنگاه نشست. و رسول‌الله ج فرمود: «بیست نیکی».

سپس، مرد دیگری آمد و گفت: السلام عليکم ورحمة‌الله وبرکاته. رسول خدا ج در جوابش گفت: «عليکم‌ السلام ورحمة‌الله وبرکاته». این مرد نیز نشست. آن حضرت ج فرمود: «سی نیکی».

یعنی هر کس، کلمات سلام را به‌طور کامل بگوید، سی نیکی برایش نوشته می‌شود.

این است تعالیم گهربار رسول اکرم ج و روش آن حضرت ج در آموزش صحابه رضوان‌الله علیهم اجمعین.

ببینید چگونه رسول‌الله ج با ابلاغ آنان مبنی بر اینکه پاداش عظیمی از طرف خداوند در انتظار آن‌هاست، سنت را در دل پیروانش، محبوب می‌گرداند.

[۲] ابوداود (۵۲۰۰) و آلبانی آنرا صحیح دانسته است. نگاه مشکاة (۴۶۵۰). [۳] ابوداود (۵۲۲٧). حافظ در فتحالباری (۱۱/۶) می‌گوید: افراد سند آن افراد قابل اعتمادی هستند اما در روایت، انقطاع وجود دارد. [۴. ]. حافظ آن را در فتحالباری (۱۱/۶) آورده است.